Artykuły

Wygląda na to, że moda retro w sztuce dotarła i do nas. Na razie w teatrze. Epoką, która fascynuje naszych twórców nie są jednak lata dwudzieste czy trzydzieste naszego wieku, ale koniec wieku poprzedniego. Przynajmniej dwie nowe sztuki posługują się w ostatnim czasie kostiumem z tej epoki: "Okapi" Stanisława Grochowiaka i "Białe małżeństwo" Tadeusza Różewicza. Tę ostatnią sztukę można właśnie obejrzeć na najsympatyczniejszej warszawskiej scenie - w Teatrze Małym.

"Białe małżeństwo" jest komedią, jak zresztą wszystko, co od kilku lat pisze Różewicz dla teatru. Wycieczek szkolnych prowadzić na tę komedię jednak nie radzę, bo jest to jeden z najdrastyczniejszych spektakli, jakie można obejrzeć w polskich teatrach. Nie tylko ze względu na temat, ale i na inscenizację.

Rzecz jest bowiem o seksie, od jego dziecięcych, niedojrzałych form, aż po wyrafinowanie wieku dojrzałego i obsesje starości. Erotyzm w swej demonicznej (wiadomo - modernizm), ale i najzwyklejszej, nawet trywialnej postaci panuje na scenie. Erozja, jakiej dokonały sprawy seksualne w rodzinie "strasznych mieszczan" pokazana jest przez autora i reżysera brawurowo, to znaczy na granicy dobrego smaku. Siłą rzeczy myśleć o tej granicy musiał przede wszystkim Tadeusz Minc. Nie rezygnując z komicznej siły utworu Różewicza, stonował w inscenizacji pewne naturalistyczne pomysły autora, nadał całemu spektaklowi jednolitą konwencję. Rzecz nawet nie w goliźnie, której tu sporo, ale w obsesyjnej atmosferze, fallicznych rekwizytach, aluzyjnej scenografii.

Publiczność bawi się świetnie, choć zapewne rozmaicie odbiera poszczególne kwestie, do których nie przywykła nie tylko w teatrze, ale i chyba w normalnym życiu.

W najtrudniejszych rolach dwóch nastolatek występują: Anna Chodakowska i Teresa Sawicka (na zmianę) oraz Barbara Sułkowska. Ojcem - satyrem jest Edward Rauch, matką - Bohdana Majda, zaś przezabawnym dziadkiem - Seweryn Butrym.

Tadeusz Różewicz: "BIAŁE MAŁŻEŃSTWO". Teatr Mały w Warszawie. Reżyseria Tadeusz Minc. Scenografia Andrzej Sadowski.