Wytańczyć miłość
O spektaklach Festiwalu Gdańska Korporacja Tańca pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Mamy za sobą kolejną odsłonę festiwalu Gdańska Korporacja Tańca. Jej motorem były oczywiście przedstawienia; jej folklorem wszystko, co się wokół kręciło: warsztaty, filmy dyskusje (oficjalne i kuluarowe wymiany myśli), improwizacje. Żywych przedstawień obejrzeliśmy osiem; w tym jedno jakby poza konkurencją, choć festiwal nie jest wyścigiem do nagród: to "Cafe Domino Zaprasza" Teatru Patrz Mi Na Usta Krzysztofa Leona Dziemaszkiewicza. Znane i uznane. Wśród pozostałych aż pięć było premierami, w tym jeden pokaz przedpremierowy: Anny Haracz i Kina Variatino "Radosna. Jezioro".
Na znane wcześniej "wu:zi" Iwony Strupiechowskiej [na zdjęciu] i "Teorię hałasu" Magdy Jędry, poniekąd (bo nie wszystkim) "Viva la vida" Teatru Okazjonalnego można było spojrzeć świeżym okiem, bo też zostały dopracowane i "uczytelnić". Inne poszły dalej w stronę sensu, w stronę przesłania, mniej jakby dbając o czystą formę. W ogóle wydaje mi się, że jedno tylko spotkanie ze spektaklem tanecznym, zwłaszcza w wykonaniu premierowym, jest dość dalekie od spotkania dojrzałego. Zwłaszcza gdy ma się do czynienia z zupełną świeżynką, która na dobrą sprawę jeszcze nie dojrzała do zamkniętej formy ("Radosna. Jezioro").
W pełni natomiast dojrzałe wydają się trzy premiery: gościnna T'Artu KAM z Torunia "Kołem się toczę": magiczna, mistyczna, lekko feministyczna opowieść o miłości w kosmicznym wymiarze oraz dwie, których wykonawcą był sam Leszek Bzdyl. Poddał się (!) dyktatowi choreografów: Katarzyny Chmielewskiej ("Bonsai") i Andrzeja Morawca ("Zwłoki"). One również przedłożyły sens nad czysty taniec. Były pokazami wyrywania się spod dyktatury formy. Najwidoczniej w tym kierunku współczesny taniec zmierza. Przynajmniej u nas.
