Artykuły

Każdy chyba, kto oglądał "Dziady" w Starym Teatrze miał przed ich telewizyjną emisją tremę nie mniejszą od aktorów i realizatorów. Jak ten silnie związany z przestrzenią teatru przy ul. Jagiellońskiej spektakl znajdzie się na małym ekranie? Jak przejmujący dreszczem wiersz zostanie odebrany przez widza siedzącego w fotelu i pi­jącego herbatę? - Myślę, że po­dobne obawy towarzyszą każ­demu telewizyjnemu przeniesie­niu wielkiego spektaklu teatral­nego. Obawy - jak się okazu­je - zbyteczne. Pod warunkiem oczywiście, że reżyser telewizyj­ny doskonale pojmie i uszanuje intencje inscenizatora teatralne­go, że zespół aktorski nad swe teatralne przyzwyczajenie prze­niesie umiejętność bycia przed kamerą.

Dwa teatralne wieczory po­święcone "Dziadom" dowiodły, że możliwy jest przekład z ję­zyka teatru na język telewizji. Może to ktoś uznać za przesa­dę, ale uważam, że w tym przy­padku mieliśmy do czynienia z przekładem doskonałym. Nie pozostawił on nikogo, tak jak i oryginalny spektakl - obojęt­nym, nie pozwolił na oderwanie się od ekranu. Nie dziwią mnie zdania, po pierwszej części, że chętnie oglądano by te "Dzia­dy" bez przerwy, tak silnie przywiązywały do siebie widza. Wszystko, co w intencji Konrada Swinarskiego było prze­strzenne, było przestrzenne rów­niej w wersji telewizyjnej - po­wiedziane innymi sposobami, ale równie wymownymi. Wszystko co miało być kameralne - ka­meralne pozostało. Zespół ak­torski grał przed kamerami jedno z najlepszych swych przedstawień, co - zważywszy techni­kę nagrań telewizyjnych - wy­daje się prawie niemożliwe. Raz jeszcze potwierdził swą praw­dziwą aktorską wielkość Jerzy Trela. Po nim naprawdę trudno być Konradem.

Wielki wysiłek zespołu arty­stycznego Starego Teatru, a tak­że zespołu realizatorów telewi­zyjnych, którzy dali tu dowody najwyższych umiejętności arty­stycznych, mądrość tych, którzy na przedsięwzięcie to się zdecy­dowali pozwala dopisać do listy wielkich spektakli Teatru Tele­wizji jeszcze jedno najwyższej rangi wydarzenie.