Teatr Telewizji - Dziady
"Dziady" Adama Mickiewicza w reżyserii Konrada Swinarskiego należą do najważniejszych przedstawień w powojennej historii polskiego teatru. Ich premiera odbyła się w 1973 roku. Spektakl był ważny zarówno ze względu na odczytanie na nowo tekstu tego arcydramatu, jak i jego formę teatralną. Swinarski sprzeciwiał się interpretowaniu "Dziadów" jako "mszy żałobnej za wolność narodu". Chciał wydobyć z tego dramatu romantycznego znaczenia najszersze, najbardziej uniwersalne, przede wszystkim protest i przeciwstawienie się niewoli w każdej jej postaci, tak narodowej, politycznej, jak i społecznej. Swinarski miał wielką wyobraźnię teatralną, wykraczającą poza tradycyjnie rozumianą scenę. Krakowskie przedstawienie rozpoczyna się już w szatni. Widzowie formują orszak procesji i powoli rozpoczynają wędrówkę wśród żebraków, zawodzących kobiet wiejskich i chłopów. Publiczność uczestniczy w obrzędzie dziadów, czuje wybuchy histerii i egzaltacji. Swinarski bardzo harmonijnie połączył w jednym spektaklu elementy ludowego obrzędu ze scenami Salonu Warszawskiego i walki o duszę Konrada. W tej roli po raz pierwszy z wielką mocą ukazał się talent Jerzego Treli. Wielka Improwizacja w jego wykonaniu nie ma równych sobie. Laco Adamik przenosząc dziesięć lat po premierze na szklany ekran klasyczny już spektakl stanął przed bardzo trudnym zadaniem. Wprowadził widzów-statystów i zza ich pleców obserwujemy akcję. Dynamiczne kadry, częste posługiwanie się tzw. ruchomą kamerą pozwoliły choć częściowo oddać atmosferę tego niezwykłego teatralnego misterium.
