Kobiety samotne
"Kieszonkowy atlas kobiet" w reż. Waldemara Śmigasiewicza w Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera w Warszawie. Pisze Anna Wróblowska w artPapierze.
O "Kieszonkowy atlas kobiet" Sylwii Chutnik teatr upomniał się jeszcze zanim powieść otrzymała Paszport Polityki. Z pewnością jednak spektakl Teatru Powszechnego z Warszawy w reżyserii i adaptacji Waldemara Śmigasiewicza nie przysporzy młodej autorce fanów, którzy po jego obejrzeniu zajrzeliby do książki. Przedstawienie może rozczarować tych, którzy powieść Chutnik przeczytali i zniechęcić tych, którzy jeszcze po nią nie sięgnęli. Na poziomie tekstu kameralny spektakl rozpisany został na pięć postaci - mieszkańców warszawskiej kamienicy, zaś sama Warszawa stała się szóstym bohaterem opowieści. Opowieści niezwykle błyskotliwej, łączącej humor z doskonałym wyczuciem języka, użyciem tego języka w sposób równie kaleki, jak kalekie są postaci "Atlasu". Opowieści przedstawiającej trzy typy kobiet i jednego mężczyznę, który czuje się kobietą. Bazarowa sprzedawczyni, łączniczka powstańcza, paniopan i jedenastoletnia dziewczynka są z pozoru postaciami skrajnie różnymi, które łączy tylko imię Maria (i Marian) oraz miejsce zamieszkania. Jednak tym, co tak naprawdę łączy postaci Chutnik jest dojmująca samotność i wygnanie poza margines społeczny. Takiej spójności zabrakło w inscenizacji Śmigasiewicza, który podzielił spektakl na cztery monologi, przeplatane obecnością Narratora (Adam Woronowicz). Pomiędzy świetne występy Pauliny Holtz w roli Bazarówy i Anny Moskal w roli Marysi, wplecione zostały nijakie w wyrazie opowieści łączniczki (Joanna Żółkowska) i rencisty Mariana (Kazimierz Kaczor). Siła początku i finału zniweczona została przez brak pomysłów reżysera na pozostałe epizody, rozgrywane w konwencji nudnych i statycznych zwierzeń ludzi dotkniętych przez los. Dwa środkowe monologi odebrały szansę na ujawnienie się w pełnej krasie talentów Sylwii Chutnik oraz Joanny Żółkowskiej i Kazimierza Kaczora.
