Studium odczłowieczonej maszyny
"Brygada szlifierza Karhana" w reż. Remigiusza Brzyka w Teatrze Nowym w Łodzi. Pisze Anna Kostrzewa w Przeglądzie.
"Bryda szlifierza Karhana" w wykonaniu aktorów łódzkiego Teatru Nowego jest grana w dawnym Domu Kolejarza. Socrealistyczny tekst wystawiony w socrealistycznym wnętrzu.
Przeciwników realizacji nie brakowało, jako że tekst jest bezwartościowy, bo socrealistyczny. Bohaterami tego gatunku byli przodownicy pracy z poświęceniem walczący o wykonanie planu produkcji. Akcja toczyła się w fabryce, na budowie albo w kopalni. Był też wątek miłosny wpleciony w pracę będącą sensem życia bohaterów. Spektakle budziły taki "entuzjazm" publiczności, że zazwyczaj dostawało się bilety z zakładu pracy i trzeba było spędzić dwie godziny w teatrze pod groźbą obcięcia premii. Oczywiście w takim kontekście obawy, co będzie, jeśli sztuka produkcyjna znowu zagości na scenie, miały pewien sens. Jednak ani reżyser Remigiusz Brzyk, ani dyrektor Zbigniew Brzoza nie popełniliby przedstawienia płytkiego, a dowodem są dwie Złote Maski łódzkich krytyków - za najlepsze przedstawienie sezonu 2008/2009 i dla najlepszego aktora Wojciecha Błacha - oraz grand prix festiwalu PostSoc. To druga realizacja tego tekstu w Nowym. Pierwsza, sprzed 50 lat, jest dla reżysera punktem wyjścia. W przestrzeni scenicznej pojawiają się duchy socrealizmu - naturalnej wielkości zdjęcia postaci z pierwszej "Brygady". Brzyk stworzył rodzaj pomostu między przeszłością a teraźniejszością. Pokazał studium stanu wewnętrznego komunizmu - machiny uwodzącej pięknymi ideami. Uwodzenie przez ideę symbolizuje pierwsza sekretarz partii, którą gra ubrana na kolorowo Monika Buchowiec. Inne postacie w szarych kombinezonach zlewają się w jedno, niczym trybiki maszyny. To spektakl specyficzny, ale cały zespół z powierzonych mu zadań wywiązał się perfekcyjnie.
