Wyrzucić z siebie
"From Poland with love" w reż. Michała Zadary w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Mówiąc szczerze, obawiałem się, że będzie gorzej. Nie w tym sensie, że dostanę kolejny zraz z klasyki, a na deser bluzg. Obawiałem się, że wyjdę po spektaklu ze wzrokiem wbitym w ziemię, a w gardło pytaniem: coście zrobili z tą Polską, że w niej nijak ani żyć, ani umrzeć, a tylko szukać jakiejś szansy za granicą? Owszem, pada i to pytanie, ale wśród tylu innych, że można go nie dosłyszeć.
"From Poland with Love" Pawła Demirskiego to sztuka oryginalna, choć może nie do końca. Autor mówi, że jest "o marzeniach, o miłości, o prawdzie, o Polsce, o pieniądzach, o wolności, o historii, o aniele stróżu, który nie zawsze wie, co robi. I o tym, że wszyscy chcą dużo kasy". Czyli o wszystkim. Demirski popełnia typowy "błąd debiutanta", który chce od razu powiedzieć wszystko i jednym skokiem ulokować się na górnej półce dramaturgów, powiedzmy między Różewiczem (którego nawet cytuje) i Głowackim (którego podpatruje).
"From Poland with Love" nie ma klasycznej fabuły, przypomina kalejdoskop, który stracił poczucie czasu. Składa się z kilkudziesięciu scen komicznych, tragicznych lub tragikomicznych, czytelnych bądź niezrozumiałych (dykcja, panowie; mówi się do publiczności, a nie do pazuchy!), komentowanych przez dwóch panów w czerni (namiastka starogreckiego chóru?) oraz rzucane na ściany obrazy zapyziałej Polski.
Największym dobrem spektaklu są aktorzy. Ryszard Ronczewski - Dziadek, Paulina Kinaszewska - Wnuczka, Piotr Jankowski - jej nieszczęsny partner Listonosz. Ale i pozostali są bez zarzutu. Dlatego też mam prośbę do Dyrekcji. Nie repertuar (owszem, trendy), nie kierunek (wyraźnie offowy), a właśnie aktorzy nadal są największym skarbem teatru Wybrzeże. Niewyświechtani przez seriale, niezmechaceni przez reklamę, wciąż są świeży i wiele potrafią.
