Unia śmiechu warta
"Unia bez tajemnic" w reż. Marcina Sławińskiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu w recenzji Krzysztofa Kucharskiego.
No i proszę, mieliśmy premierę polityczną. Przybiegł do teatru Ryszard kameleon Czarnecki, żeby sprawdzić, czy ta sztuka nie jest przypadkiem o nim. Jest też o nim. Autor wyśmiewa urzędników unijnych, a o takich urzędach śni teraz młody stażem samoobrońca.
Paszkwil wyszedł spod pióra Edwarda Taylora i nazywał się bardzo adekwatnie do treści - "Stosunki na szczycie". Wrocławscy realizatorzy tytuł "ulepszyli" i na Świdnickiej farsa jest grana jako "Unia bez tajemnic". Taki nieszczęśliwy tytuł mają pogadanki na unijne tematy. Ta teatralna pogadanka jest o stosunkach damsko-męskich i hipokryzji. Trywialnie rzecz biorąc, każdy urzędnik ma kochankę. Statystycznie to się zgadza nie tylko w farsach.
Bardzo poważni krytycy, którym w teatrze artystyczną poprzeczkę wyznaczają spektakle Lupy, na brzmienie słowa "farsa" dostają wysypki. Tymczasem teatry, które fars nie grają, można policzyć na palcach. Rzeczywistość mamy ponurą. Szary obywatel boi się włączyć telewizor, bo raz czymś go postraszą albo poszczują. Teatr musi bawić jak niańka. Scena Kameralna wyspecjalizowała się w tym gatunku. Od 12 lat farsy mają wzięcie. "Mayday" artyści odegrali ponad 600 razy. Premierowy spektakl nie kręcił się jeszcze w odpowiednim rytmie, który nie tylko w tej farsie wyznaczają otwierane i zamykane drzwi. Nie wszystkie pointy wywołują salwy śmiechu, ale to się pewnie dotrze. Aktorzy też jeszcze się docierają. Panie wyglądają ponętnie, zwłaszcza Aldona Struzik w bieliźnie jako Astrid. Agata Skowrońska odrobinę przerysowała swoją Lady Partridge. Z panów najbardziej zaskoczył mnie Wojciech Dąbrowski, bo pierwszy raz niemal idealnie trafił w postać. Paweł Okoński nie musi się wysilać, żeby rozśmieszyć widownię, więc się nie wysilał. Edwin Petrykat uwiódł wszystkich w finale.
