Artykuły

"Drewniany talerz" - sztuka jednego z drugorzędnych pisarzy amerykańskich, grana przez kilkanaście teatrów dramatycznych w Polsce - stała się w teatrze TV spektaklem, o najżywszym i najszerszym oddźwięku społecznym. Dowodem - lawina listów ze wszystkich stron kraju, z miast i wsi, od widzów o najróżniejszym stopniu wykształcenia, listów dziękczynnych i dyskusyjnych, analitycznych i interwencyjnych, wzruszających często swą naiwną wiarą we wszechmoc małego ekranu. Dziś jeszcze, po pięciu latach od premiery, w czasie dyskusji w różnych środowiskach widzowie wspominają to widowisko i jego społeczne skutki. Problem ludzi starych i ich trudnej sytuacji życiowej podobnie wygląda na wszystkich kontynentach, a w społeczeństwach o pewnym stopniu stabilizacji występuje z coraz większym natężeniem. Przypomnijmy, że podobnym sukcesem (Prix Italia) stał się w TV francuskiej spektakl pt. "Rozłąka", w hiszpańskiej - "Kapelusz", w czeskiej zaś nagrodzony "Barometr" czy "Srebrne wesele" (wszystkie emitowane w cyklu Teatr TV na Świecie).

Przedstawienie "Drewnianego talerza" zyskało w roku 1968 nagrodę prezesa Komitetu d/s Radia i TV dla wykonawcy roli głównej Kazimierza Opalińskiego, reżysera Jana Bratkowskiego, scenografa Barbary Cybulskiej i realizatora TV - Joanny Wiśniewskiej. Przed lipcowym spektaklem spotkamy się tym razem nie z twórcami widowiska, lecz z red. Haliną Miroszową, z którą dr Treugutt przeprowadzi rozmowę na temat społecznych skutków percepcji widowisk o tego rodzaju tematyce.

[Data i miejsce publikacji artykułu nieznane]