Artykuły

Przez Teatr na Końcu Świata przewinęli się niemal wszyscy mieszkańcy wsi. W spektaklach grają nawet sołtys i radna gminy o grupie teatralnej z Nieszczyc pisze Lucyna Róg w Gazecie Wyborczej - Wrocław.

Każdego roku teatralna grupa z Nieszczyc (gmina Rudna, pow. lubiński) wystawia kilka spektakli: od świątecznych i religijnych, przez kabaretowe, aż po patriotyczne. Teatr na Końcu Świata tworzą 22 osoby spośród 400 mieszkańców wsi. Najstarsza aktorka ma 70 lat. Najmłodsze są kilkuletnie wnuki aktorów.

Grupę sześć lat temu stworzyła Łucja Peregrym, która na krótko przed przejściem na emeryturę straciła pracę w likwidowanym ośrodku dla dzieci niepełnosprawnych. - Byłam wtedy bardzo zdołowana i szukałam dla siebie jakiegoś zajęcia - opowiada. - Chciałam rozweselić siebie i innych ludzi, a od zawsze miałam teatralne zacięcie.

Początki nie były łatwe. Łucja Peregrym wspomina, że wielu mieszkańców musiała długo przekonywać, bo obawiali się ośmieszenia przed sąsiadami.

Aktorzy występowali wówczas na przykrytych wykładziną stolikach powiązanych drutami, które pełniły funkcję sceny. Sami uszyli kotary z odnalezionych na strychach zasłon i tworzyli sceniczne stroje. Dziś na swoją działalność otrzymują niewielkie kwoty z Chobieńskiego Ośrodka Kultury, w którym występują. Finansowo pomaga także gmina.

Od samego początku scenariusze wszystkich spektakli pisze założycielka teatru. - Dyktuje je życie. Tyle wokół się dzieje, że nie narzekam na brak inspiracji - mówi Łucja Peregrym.

Przygotowanie spektaklu trwa około trzech miesięcy. Najpierw przez miesiąc uczą się swoich kwestii. - Tak długo, bo sporo wśród nas starszych osób, a w naszym wieku pamięć lubi zawodzić i płatać figle - tłumaczy scenarzystka.

Kolejne dwa miesiące to wytrwałe próby. Najczęściej dwa razy w tygodniu. - Nie jest łatwo skrzyknąć tak dużą grupę ludzi, bo przecież każdy ma swoje zajęcia - mówi Danuta Kowynia, aktorka Teatru na Końcu Świata. - Kiedy jednak wyznaczamy próbę, nie ma zmiłuj. Wszyscy mają się stawić, bo teatr to nasz priorytet.

Przedstawienia nieszczyckiego teatru są zwykle pełne żartów i humoru, ale niejednokrotnie bywa i tak, że publiczność ukradkiem wyciera łzy.

- Bo pokazujemy prawdziwe życie. Nasze teksty nie są wydumane - mówi Beata Stefańska, radna gminy Rudna, która od sześciu lat wraz z mężem, a od niedawna także z dwoma córkami, staje na teatralnych deskach. - Zabawa zawsze jest przednia! Teatr jest dla nas odskocznią od codziennego życia.

Danuta Kowynia wspomina, że najbardziej bała się pierwszego wejścia na scenę: - Nawet proponowano mi kieliszek wódki na odwagę. O tremę łatwo, bo na nasze występy nieraz przyjeżdża nawet dwieście osób.

Członkiem Teatru na Końcu Świata jest także sołtys Nieszczyc Henryk Kowynia: - Nie czuję się aktorem, choć spektakle traktuję bardzo poważnie. Nigdy wcześniej nie występowałem. Pamiętam, że tylko w 1964 r. w szkolnym przedstawieniu miałem małą rólkę. Polegała na krzyknięciu w odpowiednim momencie: "Chopin!". Kto by pomyślał, że po latach będę grał przed tyloma ludźmi?

Grupa teatralna zyskała dużą popularność w regionie. Występuje nie tylko przed własnymi sąsiadami, ale często jest także zapraszana do sąsiednich miejscowości.

- Coraz częściej musimy odmawiać - przyznaje Łucja Peregrym. - Nie dalibyśmy rady tak często wyjeżdżać. W tym momencie jesteśmy już umówieni na następne cztery weekendy.

Na każdym przedstawieniu widzowie są częstowani ciastami upieczonymi przez nieszczyckie gospodynie. Jest też kawa i herbata.

- Chcemy, by nasi widzowie nie rozchodzili się zaraz po spektaklu. Niech posiedzą chwilę, pogadają z sąsiadami, pośmieją się. Każdy zasługuje na moment wytchnienia - mówi założycielka teatru.

Wszystkie spektakle są darmowe. Zapłatą dla aktorów Teatru na Końcu Świata są salwy śmiechu na widowni i zadowolone twarze wychodzących z imprezy mieszkańców. - To dla nas dużo znaczy - mówi Danuta Kowynia. - Nie ma u nas żadnego zakładu pracy. Jesteśmy popegeerowską wsią i dobrze wiemy, że czasem nie jest łatwo. Dlatego lubimy dawać ludziom dobrą zabawę.