Oblężenie dworku pani Dobrujskiej
Ludzie stali i siedzieli we wszystkich możliwych miejscach, zaglądali zza kotar przez trzy wieczory pod oknem dworku pani Dobrujskiej. Za tym oknem panny zwiewne jak zefirek ślubowały gardzić rodem krokodylim, czyli nami mężczyznami. Nie było to zwykłe okno, a okno sceniczne, ale mniejsza o szczegóły. Oblężenie miało miejsce w Teatrze im. C. K. Norwida w Jeleniej Górze. Że nie jest to wypadek odosobniony, najlepiej świadczy, że równie gromadnie zainteresowali się ślubami panienek wrocławscy teatromani wykupując błyskawicznie wszystkie bilety na trzy z kolei wieczory we wrocławskim Teatrze Polskim, gdzie jego imiennik ze stolicy kontynuuje występy rozpoczęte w środę spektaklem "Wesela".
Oczywiście, publiczność napierała na kasy nie ze względu na powszechnie znaną intrygę w komedii Aleksandra hr. Fredry pt. "Śluby panieńskie", a po to, by bić mocno brawo znakomitym aktorom. Reżyser tego właśnie tradycyjnego przedstawienia - Andrzej Łapicki - nie wprowadził żadnych awangardowych nowinek (i bardzo dobrze), położył razem z aktorami zaledwie kilka cieni dodających, nieco pikanterii tej przecież banalnej historyjce. I tak Aniela znakomicie grana przez Joannę Szczepkowską objawia swój "magnetyzm serca" nieco wcześniej niż chciał tego autor, co dziwi i szokuje zdobywającego podstępem jej względy Gucia, czyli Jana Englerta. Stwarza to dodatkowe sytuacje komediowe ku radości widzów. Zamiast stateczności i godności mamy w tych "Ślubach..." Radosta rozhukanego i zabieganego, do tego granego z dużą emfazą przez Jana Matyjaszkiewicza. W roli pani Dobrujskiej sama Anna Seniuk daje dowody kobiecej słabości i tęsknot za męskim oparciem. Żywa jako srebro jest Klara Ewy Domańskiej i cierpliwy jak buddyjski mnich Albin Wojciecha Alaborskiego. Tę znakomitą stawkę uzupełnia roztropnością starego sługi Bogdan Baer jako Jan.
