Letnie zabawy
Chwała stołecznym teatrom, które przygotowały wakacyjny repertuar rozrywkowy. Nowe sukcesy odnosi Wiech. Znaną jego powieść Cafe "Pod Minogą", przerobioną na musical, wystawiono w Teatrze Komedia. Utwór ten nie tylko bawi, ale również wzrusza. Uczy patriotyzmu, międzynarodowego braterstwa, solidarności. Ten wiechowski spektakl godny jest polecenia także turystom z kraju oraz polskim gościom z zagranicy, którzy o tej porze roku tak licznie przybywają do naszej stolicy.
Autorem świetnej adaptacji dramaturgicznej jest Jan Majdrowicz, przyjemną zaś muzykę skomponował Marian Lida. Obaj ci panowie napisali swego czasu bardzo udany musical pt. "Miłość szejka". Cafe "Pod Minogą" to ich nowe poważne osiągnięcie. Musical ten wyreżyserował starannie Tadeusz Cygler. Choreografię opracował Jerzy Kapliński, a dobrą scenografię przygotował Marian Stańczak. Między innymi doskonale nas śmieszą: Andrzej Mirecki jako Szmaja, Zofia Merle i Helena Bortnowska jako kapitalne warszawskie paniusie oraz znakomity Witold Kałuski w roli hrabiego Rogera Mokobrodzkiego, pana na Kozichdubkach.
Marc Camoietti jest autorem farsy pt. "Latające dziewczęta", którą w przekładzie Henryka Rostworskiego zaprezentował nam stołeczny Teatr Syrena. Miłe piosenki - słowa i muzykę - stworzyli Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień. Pewien pan romansuje równocześnie z trzema paniami, które wzajemnie nic o sobie nie wiedzą. Panie pracują bowiem jako stewardesy w trzech różnych liniach lotniczych. Gdy jedna z nich znajduje się na Indzie, dwie przebywają w przestworzach, Romanse trwałyby nadal, gdyby nie pewne zmiany w terminach lotów. Dochodzi do katastrofy, lecz nie w powietrzu, a w mieszkaniu kochliwego pana, w którym spotykają się wszystkie trzy panie. Ponieważ jednak oglądamy farsę, żadnego dramatu nie będzie. Amant ożeni się z jedną z nich, druga wyjdzie za maż za jego przyjaciela, trzecia wróci do Ameryki, by wpaść w objęcia stęsknionego narzeczonego.
Sympatycznym amantem, jest Wiesław Machowski. Z roli jego przyjaciela stworzył. Kazimierz Brusikiewicz kreację, którą będzie się długo pamiętało. Ileż on ma temperamentu, jaką wspaniałą mimikę i gesty. Brusikiewicz - reżyser "Latających dziewcząt" - nadał przedstawieniu doskonałe tempo. Świetną w roli amerykańskiej stewardesy jest jak zawsze pełna uroku i wdzięku Emilia Radziejowska. Role pozostałych dwóch "latających dziewcząt" grają z powodzeniem Elżbieta Nowosad i Elżbieta Nowacka. Bardzo zabawna w roli gosposi jest Barbara Prośniewska.
Niccolo Machiavelli był twórcą komedii obyczajowych. Jedna z nich to "Mandragora". Machiavelli wyśmiewa w niej naiwność. Niektórzy ludzie skłonni są uwierzyć nawet w oczywistą bzdurę, jeżeli im ją ktoś tylko sprytnie wmówi. W pełnej frywolności "Mandragorze" wiele jest sarkazmu i zdrowego sceptycyzmu.
Ryszard Marek Groński i Antoni Marianowicz, oraz kompozytor Jerzy Wasowski przerobili "Mandragorę" na "musical dla dorosłych". Utwór ten pt. "Machiavelli" wystawił warszawski Teatr Nowy w sprawnej reżyserii Mariusza Dmochowskiego. W roli tytułowej zabłysnął swymi doskonałymi umiejętnościami aktorskimi Mieczysław Kalenik. Ewa Lemańska gra wprawdzie rolę matki, ale jest "grzechu warta". Wygląda ślicznie, gra pięknie. Na specjalne wyróżnienie zasługuje scenografia Ewy Nahlik. Artystka ta robi nam coraz to nowe i coraz przyjemniejsze niespodzianki.
Stołecznemu Teatrowi Kwadrat, a zwłaszcza jego dyrektorowi, Edwardowi Dziewońskiemu jesteśmy wdzięczni za przedstawienie nam trzech nieznanych szerszej publiczności jednoaktowych komedii Jana Sztaudyngera pt. "Ewa, Judyta i kurtyzana". Znakomity autor fraszek jest dowcipny również w swych utworach scenicznych. Szkoda, że Sztaudynger pozostawił po sobie tak niewiele pozycji przeznaczonych dla teatru.
W przygotowanie spektaklu włożono dużo pracy. Konferansjerem świetnie recytującym fraszki Sztaudyngera jest Dziewoński. Pięknie grają Ewa Wiśniewska i Wanda Koczeska. Na szczególne wyróżnienie zasłużył także Włodzimierz Nowak. I pomyśleć, że komedie Sztaudyngera to dziś już historia literatury polskiej.
