Artykuły

Popularny Wiech kończy w tym roku 80 lat. To prawdopodobnie był jedyny powód, który mógł skłonić dyrekcję warszawskiego teatru "Komedia" do wystawienia "CAFE POD MINOGĄ" - "adaptacji dramaturgicznej", dobrze znanej powieści Wiecha. Czy w ogóle "Cafe pod Minogą" jest powieścią? Czy raczej świetnym zbiorem anegdot i obrazków z okupacyjnej Warszawy? Próba adaptowania ich na sztukę teatralną wydaje się zadaniem niewykonalnym, zwłaszcza wtedy gdy ma się ambicje prawdziwego dramaturga i nie chce się ograniczyć do montowania obrazków. Nie uatrakcyjnią więc utworu teatralnego ani sceny patriotyczne, ani sentyment do folkloru warszawskich przedmieść, Starówki, jeśli brak tworzywa czysto teatralnego, dramatycznego. Powstają wtedy obrazki z muzyką - nawet miłą dla ucha, choć pozbawioną większych walorów.

Jak dalece "Cafe pod Minogą" jest utworem niezdecydowanym, dowodzi między innymi to, że autorzy nie byli nawet w stanie go bliżej określić. Cóż bowiem znaczy "adaptacja dramaturgiczna". Przezorność nakazała unikania modnego określenia "musical" gdyż autorzy zdają sobie sprawę, że krytyka na taką mistyfikację by się nie zgodziła. Otrzymaliśmy więc obrazki według Wiecha, z muzyczką. Czy nadają się one do grania? Wątpię, ale jedna realizacja nie przesądza sprawy. Teoretycznie istnieje możliwość, że inny teatr, inny reżyser osiągną lepsze rezultaty. Przypomnę jednak, że także adaptację filmową "Cafe pod Minogą" z Dymszą, Chmurkowskim Jankowskim, tak świetnymi aktorami, trudno było uważać nawet wtedy, przed tylu laty, za w pełni udaną. A i "Komedia" ma kilku aktorów wielce utalentowanych, czujących dobrze styl bohaterów Wiecha - Bogumiła Kłodkowskiego, Bogusława Koprowskiego, Zofię Merle, Bogdana Niewinowskiego, Helenę Bortnowską - ale nie na wiele się to w sumie zdało.