Cid albo Roderik
SPOTKANIE z klasycystyczną tragedią Corneille'a w Teatrze Ateneum, dzięki spożytkowaniu tłumaczenia Jana Andrzeja Morsztyna stało się okazją do obcowania z językiem polskiego baroku.
Morsztynowa przeróbka "Cyda" po raz pierwszy została dana na teatrze w zamku warszawskim w roku 1662 podczas uroczystości związanych z zawarciem pokoju oliwskiego. Rycerski duchu tragedii, wierność królowi, dbałość o Rzeczpospolitą, inne jeszcze akcenty, sygnalizujące polską aktualność tragiedii Corneillowskiej, nadały przeróbce Morsztyna lokalno-historyczny koloryt.
Odniesienia te mniej interesują współczesnego widza, pozostaje jednak język frapujący odmiennością. Zadanie to wszakże nit dla wszystkich aktorów okazało się łatwe, co szczególnie silnie dawało o sobie znać w pierwszej części spektaklu. Ociężałość tej części znosi jednak część druga, komediowa, w której następuje szczęśliwy finał perypetii bohaterów. Aktorzy najwyraźniej lepiej czują się w sytuacjach, nacechowanych subtelnym pastiszem, nawiązuje się porozumienie z widownią, a napuszony patos znika bezpowrotnie.
Architektem pogodnego nastroju drugiej części jest Jerzy Kamas (Król), który potrafi zbudować dyskretny dystans do świata toczących się wydarzeń. Poddają się temu nastrojowi pozostali wykonawcy. Być może Adam Hanuszkiewicz celowo zderzył serio i buffo, patos i nieledwie sielankowe szczęście, nie uchyla to jednak zastrzeżeń do części bohaterskiej tragedii, która zabrzmiała fałszywie. Atrakcją dla widowni był występ Daniela Olbrychskiego w roli tytułowej i plejady aktorów - z Aleksandrą Śląską, Zofią Kucówną.
MIMO że mamy do czynienia z przedstawieniem wewnętrznie pękniętym, można mu wróżyć powodzenie, zarówno t uwagi na nazwiska wykonawców jak i tuszujący przykre doznania pierwszej części - finał. Szkoda jednak, że reżyser, dysponujący tak wytrawnym zespołem, nie potrafił wykorzystać jego możliwości.
