"Songs for (A)pollonia"
Jett czasami śpiewa silnym głosem, ale częściej jakby łkała, wołała o pomoc. Jak doświadczona kobieta, której już przestaje zależeć na trzymaniu fasonu i szuka widzów, by przed nimi odegrać swoją żałość, swoje cierpienie, samotność, którym mogłaby wyrzucić obojętność na jej los - o płycie Renate Jett "Songs for (A)pollonia", dodanej do programu przedstawienia w Nowym Teatrze w Warszawie pisze Paulina Reiter w Gazecie Wyborczej - Wysokich Obcasach.
Hit: Renate Jett 'Songs for (A)pollonia', Nowy Teatr, Warszawa. Płyta dodana do programu przestawienia.
To ostatnia niedziela, dzisiaj się rozstaniemy - śpiewa Renate Jett w przestawieniu Krzysztofa Warlikowskiego '(A)pollonia' i w wykonaniu austriackiej aktorki łamiącej polszczyznę tango samobójców sprzed wojny brzmi jeszcze bardziej rozdzierająco niż w oryginale. Jett czasami śpiewa silnym głosem, ale częściej jakby łkała, wołała o pomoc. Jak doświadczona kobieta, której już przestaje zależeć na trzymaniu fasonu i szuka widzów, by przed nimi odegrać swoją żałość, swoje cierpienie, samotność, którym mogłaby wyrzucić obojętność na jej los.
Płyta to soundtrack do przedstawienia, w którym Jett występuje z zespołem (jak grecki chór) na żywo. 'Kto zostanie, by patrzeć, jak umieram?' - śpiewa w przepięknej własnej piosence otwierającej płytę i każe myśleć o bohaterkach przestawienia: Ifigenii poświęcającej się dla ojczyzny i ojca, Alkestis chętnie oddającej życie za męża i Apolonii Machczyńskiej, która ginie za ukrywanie Żydów podczas okupacji, osierocając syna. Komu bardziej potrzebne są nasze poświęcenia - innym czy nam samym? Dlaczego tak chętnie razem z Renate Jett śpiewałybyśmy, zalewając się łzami: 'Kochanku, spójrz na mnie, czy nie widzisz, że umieram dla ciebie?'.
