Z kogo się śmiejecie
Kiedy teatr - z założenia przynajmniej - satyryczny kurczowo ima się parodii jako jedynej formy śmieszenia publiczności to znak, że coś tu nie jest porządku. Przekonać się o tym mogą widzowie na nowym programie Teatru "Syrena" pt. "Wszystkie mity dozwolone" w reżyserii Zygmunta Hübnera, z tekstami Gozdawy i Stępnia, Osieckiej, Ofierskiego, Żywulskiej, Załuckiego, Bianusza i innych. Jednym z "clou" nowej składanki jest parodia zespołu "Mazowsze", które ukazane zostało jako gronko zramolałych staruszków i sędziwych staruszek. Tak się złożyło, że w dniu kiedy oglądałem tę parodię, prasa przyniosła informację o nowych sukcesach "Mazowsza" w Londynie. Jakoś mimo wszystko nie mogłem się śmiać. Chciało mi się zapytać - jak Horodniczy w "Rewizorze" - z kogo się śmiejecie? Z siebie się śmiejecie.
Drugim wątpliwym "clou" była parodia Lucjana Kydryńskiego jako konferansjera i jego "pupilek" - krajowych śpiewaczek i śpiewaków, snobujących się na zagranicę. Jakoś też się nie mogłem śmiać raz, że konferansjerka sepleniących i kiksujących panów - Gozdawy i Stępnia, bardzo mi się nie podobała, a dwa - jakże w tym samym programie było kilka piosenek "serio" ("Spacer z niekochanym", "Z moim chłopcem", "Ty i ja") wypisz, wymaluj utrzymanych w stylu, który na tej samej scenie parodiuje. A może to też miała być parodia? W takim razie już chyba antyparodia.
I cóż z tego, że śliczne, świeże, dowcipne dekoracje i kostiumy zaprojektował Franciszek ("Byk") Starowieyski, cóż z tego, że Irena Kwiatkowska i Alina Janowska robią wszystko (naprawdę bardzo dużo!) by uratować świetnym aktorstwem blade teksty. Cóż z tego, że Kazimierz Krukowski i Adolf Dymasza znakomicie podają teksty, od których robi się człowiekowi smutno. Ile jeszcze można popełnić takich "Panien Ludwik", takich ogranych blekautów i gierek?
W zakończeniu programu pada pytanie: jaki będzie finał? Nie wiem. Na kurację geriokainową chyba nie jest za późno.
