Czas rzeczywisty
"Czas kochania, czas umierania" w reż. Jacka Jabrzyka w Teatrze im. Szaniawskiego w Wałrzchu. Pisze JuAn w Nowych Wiadomościach Wałbrzyskich.
Jeden wielki monolog, jedna perspektywa czasowo-historyczna jedne, ale za każdym razem jakże inne wspomnienia. To, co było istotne nagle staję się tylko pustym frazesem. Uniwersalna historia bohatera, który próbuje przejść swoje życie i zrozumieć jego sens.
Całość spektaklu jest chropowata i fragmentaryczna. Luźne wątki fabuły wydają się być zupełnym bełkotem, ale tak nie jest. Ciąg zdarzeń o więzi przyczynowo-skutkowej, skupia się tak naprawdę wokół jednej postaci - Petera, grupy jego znajomych, rodziny i dotyczących ich wzajemnych relacji.
"Czas kochania, czas umierania" Jabrzyka to teatralna opowieść młodych ludzi, których etap wkraczania w dorosłe życie przypadł na lata 80. - okres istnienia NRD. Ich dalsze losy toczą się już współcześnie, po zburzeniu muru berlińskiego. Koledzy ze szkolnej ławy spotykają się zawsze, według tego samego rytualnego schematu na pływalni. Przestrzeń basenu nie stanowi jednak konkretnego miejsca - jest uniwersalna. Znajomi z młodości za wszelką cenę próbują wspominać trudny okres rzeczywistości schyłkowego socjalizmu. Jednak Pamięć zawodzi, wspomnienia tracą na młodzieńczej wyrazistości, emocjach, popędach i odruchach. Grzebanie we własnej pamięci, pamięci tamtego historycznego czasu, żeby odnaleźć się dzisiaj ponad czasem, ponad wszystkim, żeby odtworzyć tamte emocje, to jak kochaliśmy, jak umieraliśmy, jak marzyliśmy, nie ma większego sensu. Chęć sklasyfikowania, uporządkowania tego co się wydarzyło, co było dla nas ważne staje się nierealna.
Nic nie jest logiczne. Za każdym razem jedną sytuację przypominają sobie na różne sposoby. Przeświadczenie o znajomości samego siebie rozpada się. Pogląd na świat i egzystencje zostaje przewartościowany. To czas i perspektywa grają w spektaklu główne role.
Reżyserowi nie zależy na odtwarzaniu realiów tamtego okresu. Uwaga zostaje skupiona na indywidualnym zachowaniu człowieka, na normalnych czynnościach. Realia sztuki tylko wyostrzają sposób bycia.
