Artykuły

Niedawno Teatr Komedii Muzycznej, przygotowując się do sezonu letniego, wakacyjnego, ogórków i kanikuł, przewiózł widzów - w fantazji- do Paryża w żarcie muzycznym "Szczęście od jutra". Teraz w nadziei ucieczki, ale nie od upałów, ale raczej od nieustających słot, w tym "lecie od jutra", Teatr Aktora zaprasza widzów na komedię L. Verneuila pt. ..Pociąg do Wenecji". I tym razem trudno uwierzyć, aby reżyser nie pomógł bulwarowemu majstrowi teatralnemu iskrzącemu się dowcipem, tak ta sztuka jest zabawna, a przy tym w swym morale - budująca.

Aktorka, żona redaktora-wy dawcy, zakochuje się na Riwierze w bogatym malarzu-amatorze, z którym zamierza uciec do Wenecji przed mężem, który jednak na czas przyjeżdża z Paryża i - prostym chwytem - robiąc rywala swoim przyjacielem, sprząta mu z przed nosa swoją własną żonę. I z nią dopiero- rzeczywiście - wyjeżdża "Pociągiem do Wenecji". Dla teatru emigracyjnego, niezbyt obytego z wyższą sztuką podawania dowcipu ze sceny, sztuka ta wydaje się trudną. Dlatego może pierwszy akt nie wypadł tak żywo, jakby powinien. Natomiast w miarę nabierania przez akcję tempa i w toku zabawnych sytuacji, zespół rozkręca się i znajduje dla siebie pole do popisu.

Znów, jak w "Oficerze Gwardii", czołową partię małżeńską odtwarza Krystyna Dygat i Wojciech Wojtecki urzekając widownię bądź to werwą, bądź to opanowaniem gry aktorskiej. Koncert komicznych gestów zakłopotania, zdenerwowania i roznamiętnienia daje Stanisław Ruszała w roli rywala. Dwie - raczej epizodyczne - postacie ojca i lokaja - odtwarzają W. Prus-Olszowski i J. Bzowski, na swój sposób starając się wywiązać ze swego zadania, podobnie jak twórca dekoracji J. Smosarski, który pomysłowo rozwiązał prostymi środkami tło dla kilku odmiennych odsłon. Londyńska premiera stanowiła niewątpliwie zadatek dobrego widowiska, którym przez dłuższy czas bawić się będą wszyscy amatorzy polskiej sceny.