Teatr Telewizji proponuje nam intelektualną tragedię.
Rolę Dziecka reżyser powierzył Sarze Muldner, znanej z serialu "Na dobre i na złe", a rolę Ojca Jackowi Borkowskiemu z "Klanu", nic więc dziwnego, że mój syn, wchodząc do pokoju, gdy oglądałam ten spektakl, zapytał: "Teraz telenowelę puszczają zamiast teatru telewizji?". Kontaminacja seriali to czynność odruchowa. Substytucja rozpoznana została prawidłowo.
Zamiast scenografii w studiu stały krzywo pomalowane zastawki oplecione sztuczną roślinnością. Aktorzy zamiast grać, miotali się w owych dekoracjach i to jacy aktorzy: moja ulubiona Grażyna Barszczewska i Krzysztof Wakuliński. Z każdą upływającą minutą spektaklu chciałam się zamiast nich zastrzelić.
Szkoda, myślałam, że zamiast liczyć na inteligencję i dobrą wolę odbiorców, reżyser Tomasz Zygadło w miejsca wskazane przez pisarza Józefa Hena nie wstawił wzorem sitcomów sztucznych wybuchów śmiechu, przynajmniej mielibyśmy wrażenie, że ktoś panuje nad przebiegiem tej opowieści i nie udaje, że to jest teatr telewizji.
Sztuka nosiła tytuł "Błahostka", a ja miałam ochotę zastrzelić producenta tego teatralnego gadżetu, zamiast spokojnie wyłączyć telewizor.
Kilka tygodni temu zakończyła się pierwsza edycja festiwalu teatru telewizyjnego i radiowego "Dwa teatry - Sopot 2001". Były nagrody, bankiety i feta. Nie przyznano nagrody za dramaturgię i adaptację telewizyjną. Nic dziwnego. Nie trzeba być jurorem, żeby zauważyć, że - zamiast dramaturgii - teatr telewizji proponuje intelektualną tragedię. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że powołany przez dyrektora teatru telewizji pana Jacka Wekslera, pomyślany jako wsparcie promocyjne tzw. kultury w telewizji, festiwal już teraz przypomina organizowany do połowy lat 70. festiwal pieśni partyzanckiej.
