Artykuły

Owszem, były i nijakości, prze­stawienia poprawne i "porządne", nudne śmiertelnie jak szkolne wy­pracowania, ilustracyjne i dosłowne.

I był przypadek szczególny poprawiactwa, o którym trzeba oddzielnie, bo też nie o poprawiactwo tu chodzi: "Nie-boska" Jerzego Grze­gorzewskiego z Wrocławia (Teatr Polski).

Poezja, wariacje, autorskie cre­do - wszystkim był ten spek­takl ("Nie-boska" właśnie), piękny, i przejmująco smutny w przesłaniu - tylko nie realizacją dramatu Krasińskiego. Nie przeka­zem sporu o rewolucję, jaki zwykli­śmy wiązać z tym dziełem. "Nie-boska" wrocławska jest ciągiem dal­szym "Wariacji", tym razem realizo­wanym na motywach utworu hrabie­go Zygmunta. Teatralnie jest to sen o rozpadzie, sen o ciszy na scenie, poezja abstrakcji. Te same co zwykle rekwizyty, to samo wyciszenie akto­ra, akcja rozgrywana jak gdyby w środku bohatera, ewokowana jedy­nie przypomnieniem lub zamiarem (choćby, by "poezja to ozłociła"). Krotka suita (1 godz. 50 minut) teatralna wywiedziona jako następstwo "Wesela" i "Wariacji". Rewolucja, o której tu się mówi, jest od zawsze i nie jest niczym, co cokolwiek zmienia. Owszem, jest rozkładem, ale i to nie jest pewne.

Piękne obrazy, urzekająca plasty­ka, wspaniała muzyka, od czasu do czasu - strzęp tekstu Krasińskiego. Wielki krok naprzód w dorobku Jerzego Grzegorzewskiego i wielka konsekwencja wizji własnych. Teatr piękny, ale nieczytelny dla wielu. Nie wiem - dla ilu - nie o to cho­dzi. Teatr jednak osobny, własny in­tegralny teatr Grzegorzewskiego. Ale... być może wkrótce niepotrzebni będą tu już aktorzy?

Casus szczególny zatem i szczegól­nie go rozpatrywać wypada. Być może - rodzi się istotnie coś, czego nie przeczuwamy, coś wielkiego? Miarą teatru - tego normalnego, z aktorem i autorem, czynić go prze­cież nie można.