Świntuszenie po krakowsku
"Sztuka kochania, czyli sceny dla dorosłych" w reż. Krzysztofa Jasińskiego. Pisze Olgierd Błażewicz w Głosie Wielkopolskim.
Kiedyś w Poznaniu była tylko "Scena na piętrze", teraz jest także na trzecim piętrze, w Słodowni Starego Browaru. Nieporównanie większa i bardziej efektowna dla oka, ale bez sceny. I do niej właśnie zjechał wczoraj na gościnne występy krakowski Teatr STU ze "Sztuką kochania" Zbigniewa Książka.
Na widowni taka sama jak przy Masztalarskiej zacna solidna mieszczańska publiczność, otaczająca z trzech stron plac gry dla aktorów, pod lekko rozebranym amorkiem ze strzałą, jako że to "Sztuka kochania. Sceny dla dorosłych". A więc coś lżejszego, a nawet frywolnego.
A na tym to przykładzie najlepiej można dostrzec ogromną ewolucję jaka dokonała się w polskim teatrze za sprawą urynkowienia kultury. W latach 60. Studenckie STU było sceną młodych gniewnych ludzi, pragnących na przykład swoim "Spadaniem" naprawiać świat i kraj. A teraz, ten sam STU, z tym samym Krzysztofem Jasińskim przyjechał do Poznania po prostu po to tylko, aby nas bawić. Ale co jest tutaj chyba najważniejsze istotnie bawił.
"Sztuka kochania" zaczyna się jako przedstawienie teatralne, o sprawach męsko damskich, ale po prawdzie jest to raczej kabaret. Typowa składanką wcale zabawnych skeczów i obrazków satyrycznych obracających się wokół jednej wybranej tematyki seksu, erotyki i wszystkich ich polskich aktualnych kontekstów i odniesień. A wszystko to ubrane tu jeszcze zostało przez reżysera Krzysztofa Jasińskiego, w piosenki Jakuba Przebindowskiego, śpiewane najczęściej- bo jakże to by mogło być inaczej- przez Beatę Rybotycką.
A jak to w kabarecie, postacie sceniczne są tutaj bardzo wyraziste, bez półtonów i wieloznacznych odcieni. Ale dialogi są naprawdę zabawne, chociaż literacko niewyszukane, a pointy większości scenek i skeczów doprawdy zdarzał}7 się zaskakujące.
