Artykuły

"Skrawki" w reż. Marcina Bartnikowskiego. Koprodukcja Kompanii Doomsday z Białegostoku i Centralnego Basenu Artystycznego z Warszawy. Pisze Marta Jasińska w Kurierze Porannym.

Wchodzą na scenę, zakładają maski, grają. Ludzi na scenie życia pokazuje Kompania Doomsday. W końcu o miłości i zdradzie ktoś mówi na poważnie, ale bez przesadnego patosu. Ogromne brawa dla całej grupy.

Niemal w każdej komedii filmowej, farsie teatralnej, artykule w gazecie, pomiędzy wierszami i dialogami odnajdziemy dziś ciche przyzwolenie na zdradę. "Skrawki" Kompanii Doomsday w kontrapunkcie do "mody na przyprawianie rogów" o temacie miłości i wierności mówią w sposób szlachetny i mądry.

Po raz kolejny grupa sięga po tekst klasyczny. Tu "Otellem" Szekspira pokazuje niezmienne od wieków słabości ludzkie: skłonność do zazdrości, żądzę zemsty, łatwowierność, podłość, zawiść i egoizm.

Sięgamy bardzo głęboko

Historia z "Otella" jest czysta, jednowątkowa: przywódca armii weneckiej (Marcin Bikowski) poślubia piękną Desdemonę (Magdalena Czajkowska). Jago (Agnieszka Makowska) - przyjaciel Otella, z zawiści postanawia rozbić szczęśliwe małżeństwo i podsuwa generałowi myśl o tym, że połowica zdradza go z namiestnikiem - Michałem Cassiem (Marcin Bartnikowski).

Podsycany płomień zazdrości przybiera postać opętania, odbiera Otellowi zdolność racjonalnego myślenia, doprowadza do szaleństwa i każe zabić.

Kompania z tekstu w tłumaczeniu Józefa Paszkowskiego wybrała fragmenty, które tworzą głęboki portret psychologiczny postaci. Mimo skrótów dramatu fabuła jest w pełni zrozumiała. A całość skoncentrowana na obnażeniu najróżniejszych emocji zrodzonych z ludzkich namiętności.

Reżyser, Marcin Bartnikowski, do sztuki wplótł autorskie teksty - krótkie historie z przeszłości bohaterów. To skrawki z życia, jakie nosi w sobie każdy z nas: pojedyncze słowa, które kiedyś zraniły i teraz rozbrzmiewają w głowach, obrazy, w których przewija się samotność, traumy z dzieciństwa, które na zawsze kształtują nasz los.

Połączenie klasycznych partii tragedii Szekspira i współczesnych, wyrzucanych w amoku przez bohaterów, oczyszczających mantr wypada w sztuce genialnie.

Sprawia, że postaci są wielowymiarowe. Desdemona Czajkowskiej jest wierna, kochająca, ale też tajemnicza i mimo całkowitego oddania mężowi bardzo silna. Aktorka dwa bieguny charakteru postaci pokazuje w sposób wyśmienity. Zachwyca scena, w której Desdemona wpada w szczery, wyzwalający, pełen ulgi śmiech.

Tiki wewnętrznego "ja"

Aktorzy grają na tle lustra, w którym ich sylwetki odbijają się jak w krzywym zwierciadle. Scenografia i kostiumy są czyste. Dominują czerń i biel. Jest suknia ślubna, skórzane spodnie, są uciskające gorsety. Po jednej stronie lampy, po przeciwnej lekarskie stoły. A pomiędzy czai się Jago, który z chirurgiczną precyzją zatruwa miłość bohaterów. W rolę zawistnego przyjaciela wciela się Agnieszka Makowska. Postać tworzy z niezwykłą precyzją. Jej Jago jest psychopatą, który budzi strach, odrazę, ale też współczucie.

Gra oparta jest na trzymanej konsekwentnie formie. Grupa stosuje w spektaklu zabieg bardzo ciekawy: każda z postaci wyposażona została w tik będący uzewnętrznieniem wykreowanego "ja": Cassio staje na baczność i przygładza fryzurę, Bianka (Maria Żynel) poprawia suknię, co chwilę bierze głęboki wdech i nerwowo chichocze, ręce Jago drżą.

Oglądałam i zastanawiałam się, kogo gram ja. W jaki tik mogłabym siebie wyposażyć? Bo Kompania Doomsday wyraźnie pokazuje, że wszyscy jesteśmy na scenie życia. I coś jeszcze: trzymanie się roli i ciągła samokontrola są bardzo męczące, a czasem wyzwoleniem z tego trudu może być jedynie śmierć.

Zobaczyć, by przeżyć

"Skrawki" dotykają tematów bardzo bliskich współczesnemu człowiekowi. Sztuka jest swego rodzaju terapią. Skłania ku temu, by zajrzeć w głąb siebie. Ułatwia zrozumienie emocji, które nami targają. Bo zazdrość czuje przecież każdy. Z czego wynika? Dlaczego w połączeniu z ogromną namiętnością może doprowadzić do obłędu? "Skrawki" mogą nasunąć odpowiedzi na te pytania. Spektakl trzeba zobaczyć i przeżyć.