Artykuły

Ta nieznana w Polsce sztuka młodego pisarza zachodnioniemieckiego Botho {#au#1028}Straussa{/#} zainteresowała mnie już dawno. Miałem zamiar wystawić ją w Teatrze Powszechnym. Michał Misiorny nawet już ją przetłumaczył. Zrezygnowałem jednak z tego pomysłu uważając, że problematyka "Trylogii..." bardziej dotyczy spraw zachodniej Europy niż naszego społeczeństwa. Teraz już po telewizyjnej realizacji znów mam wątpliwości: może jednak należało wystawić ją na deskach teatralnych? Literacko jest to bowiem tekst bardzo wartościowy, choć trudny w odbiorze. Akcja jest wątła i nie ona stanowi o wartości całości... Zresztą sprawy oceny wymowy sztuki pozostawiam telewidzom. Sam chciałbym powiedzieć kilka słów o jej budowie i samej realizacji. Jest to sztuka trzyaktowa, skonstruowana w formie 30 scen, z których każda jest zamkniętą w sobie etiudą. W teatrze - a dla teatru przecież pisał ją Strauss - ukazanie tego jest bardzo proste, w TV rządzącej się innymi prawami- niemożliwe. I dlatego musiałem przeprowadzić pewien eksperyment, który - dzięki ogromnej pomocy kamerzystów - uważam za udany. Polega on na tym, że każda scena grana jest w jednym ujęciu - a są to sceny co najmniej kilkuminutowe. A zatem jest tam tyle ujęć, ile odsłon - w sumie znikoma ilość i dlatego można powiedzieć, że jest to program realizowany jedną kamerą (co w teatrze tv praktykuje się nader rzadko). Jest jednak pewna rzecz, z której nie jestem w pełni usatysfakcjonowany i która bardzo mnie niepokoi - jest to spektakl zrealizowany w pastelowych barwach. W odbiornikach kolorowych wygląda to pięknie, natomiast w czarno-białych traci wiele. Cóż, raz jeszcze powtarzam, jest to sztuka trudna w odbiorze i realnie liczę się z tym, że będzie część widzów, która po 15 minutach zgasi odbiorniki i... będą sami sobie winni... bo w 48 minucie będzie to co warto obejrzeć..