Artykuły

Wybraliście! Decyzją naszych Czytelników cegłę z familoka, w którym wychował się kultowy Janosch, odebrał wczoraj nie mniej kultowy Józef Skrzek. - To chodząca legenda muzyki, należy mu się nie tylko cegła, ale cały pomnik - komentowali pozostali nominowani, którzy wcale nie czuli się dotknięci takim wyborem.

Spośród członków kapituły "Cegły z Gazety - Nagrody im. Janoscha" najwięcej powodów do radości miał Irek Dudek. Po raz kolejny okazało się, że Czytelnicy katowickiej "Gazety Wyborczej" całkowicie zgadzają się z nim co do tego, kto najbardziej się Śląskowi i jego mieszkańcom przysłużył. Dwa lata temu zaproponował Artura Rojka, rok temu Tomasza Koniora. Obaj panowie dostali od Was janoschowe cegły.

W tym roku Dudek zgłosił kandydaturę Józefa Skrzeka, multiinstrumentalisty, kompozytora, lidera legendarnego SBB. - S jak sukces, K jak kompozytor, R jak rockandrollowiec, Z jak zawodowiec, E jak elitarny, K jak naprawdę Ktoś. Skrzek to ikona polskiego rocka, artysta nadal poszukujący i aktywny. Jest zbudowany na bluesie, czyli im starszy, tym jest lepszy - mówił Dudek i podkreślał, że Skrzek, Ślązak z dziada pradziada, na cegłę z familoka zasługuje szczególnie.

Siemianowiczanin Józef Skrzek przyznawał, że ludzie zawsze się dziwili, dlaczego nie pojechał robić kariery gdzieś, gdzie powietrze czystsze, a życie jakieś łatwiejsze. - Jestem obieżyświatem, bo taka jest natura mojej pracy, ale swoje gniazdo mam tutaj. Identyfikuję się z tymi wszystkimi działkowiczami, chacharami, doktorami i innymi, którzy tu mieszkają, dobrze mi się żyje w tej społeczności. A poza tym jestem najstarszy z rodu, muszę trwać na ojcowiźnie, jak chciała matka. Ostatni gasi światło - mówił Skrzek.

Na uroczystą galę wręczenia Cegły z Gazety do katowickiego Rialta przyjechał prosto ze studia, w którym nagrywa "Iron Curtain", nową płytę SBB. Przywiózł nawet próbkę tego, co powstaje. - To dopiero wstępny miks, pierwsi to słyszycie - podkreślał.

Z nagrody się oczywiście cieszył, choć cegłę, która wyszła spod ręki Jerzego Beceli odbierał, jak należy, czyli z lekkim zakłopotaniem. - Bo to jest niewymierne. Inni nominowani, wspaniali ludzie, powinni stanąć na scenie obok mnie - dodawał.

Wywołani - zaproponowany przez obecnego rektora Uniwersytetu Śląskiego prof. Wiesława Banysia jego poprzednik prof. Janusz Janeczek, nominowany przez prof. Marka Szczepańskiego malarz Stanisław Mazuś, kandydat Tomasza Koniora, dyrektor Ars Cameralis Marek Zieliński, i wybrany przez Kazimierza Kutza pisarz Wojciech Kuczok - wcale się na scenę nie pchali. Ostatni także dlatego, że z ważnych przyczyn literackich na galę nie dojechał.

O rozlicznych i niekwestionowanych własnych zasługach mówić nie chcieli, podkreślali za to energicznie przymioty laureata. - Józek powinien dostać nie tylko cegłę, ale i wielki spiżowy pomnik. To chodząca legenda, rewolucjonista w dobrym tego słowa znaczeniu, twórca o skali światowej - mówił Marek Zieliński.

Stanisław Mazuś dodawał, że nie miał najmniejszych wątpliwości, kogo wybiorą Czytelnicy, rektor Janeczek zapewniał, że zawsze był fanem SBB, a Tomasz Konior, że to SBB sprawiło, że zakochał się w muzyce. - SBB było pierwsze, potem dopiero przyszły inne zespoły. Uczyłem się grać na perkusji, obserwując Jerzego Piotrowskiego, perkusistę SBB. Bardzo chciałbym wrócić do grania - wyznawał architekt.

Gala była bardzo muzyczna nie tylko ze względu na nazwisko laureata. Gości przywitał Marek "Makaron" Motyka z zespołem, który odkrył, że stare śląskie pieśni są materiałem wymarzonym dla bluesmana. Debiutancka płyta Marek Makaron Trio już w styczniu. - Połączyli wody Rawy i Missisipi - spuentował nieodmiennie błyskotliwy Mirosław Neinert, który po raz kolejny poprowadził galę. Na zakończenie do tańca publiczność porwała jak zawsze znakomita Ewa Bem z zespołem. Materiał z nowej płyty "Kakadu" bujał zebranymi tak samo dobrze jak klasyki.

Kolejna gala już za rok. - Mam już kandydata, ale na razie sza! - tajemniczo dodawał Tomasz Konior.