Popiół i diament
Słynną powieść Jerzego Andrzejewskiego przeniósł na ekran telewizyjny Zygmunt Hübner w roku 1974. W dziesięć lat po premierze emisja tego spektaklu potwierdziła podstawowe walory realizacji: celność opracowania tekstu (adaptacja Agnieszki Andrzejewskiej i Antoniego Libery), twórczy wkład aktorski, konsekwentnie kameralizującą obraz reżyserię. Ale w podobny sposób wiele dawnych widowisk z powodzeniem wytrzymuje próbę czasu, natomiast przedstawienie "Popiołu i diamentu" z upływem lat jakby obrosło w znaczenia. Uaktualniało powieść sprzed 36 lat. Wówczas była to książka o dramatycznym rozdarciu społeczeństwa, w którym ofiarami z obydwu stron stawali się najlepsi. Andrzejewski osią powieści uczynił konflikt najbardziej charakterystyczny dla powojennego przełomu, dał obraz walki politycznej roku 45. W spektaklu Hübnera główne linie dramatu przebiegają tak samo, a przecież układają się w inny dramat. Sens realny, historyczny konfliktu podlega jakby uogólnieniu-oglądamy sztukę o tragicznym uwikłaniu młodych i gorzkiej bezradności starych. A więc dramat ojców i synów, dramat niejednego pokolenia ojców, którzy nie zdołali swojej prawdy, przekonań wpoić synom, ani też ustrzec i ochronić przed błędami własne dzieci. Takiemu rozłożeniu akcentów widowiska telewizyjnego wg "Popiołu i diamentu" sprzyjało też zestawienie dwu rodzajów ekspresji aktorskiej, jaką wnieśli wykonawcy głównych ról. Mocna indywidualność Tadeusza Łomnickiego (w roli sekretarza Szczuki) i jego perfekcyjny warsztat oraz spontaniczna siła młodości w aktorstwie Krzysztofa Kolbergera (Maciek Chełmicki) - dopełniały się i kontrastowały wzajem.
A panoramę społeczną, uwikłania psychologiczne, akcenty satyry - słowem całą realność owych pierwszych miesięcy, progu powojennej rzeczywistości w ciągu charakterystycznych epizodów przekazali: Ewa Żakowska, Mirosława Dubrawska, Edmund Fetting, Piotr Cieślak, Krzysztof Chamiec, Seweryn Butrym, Bronisław Pawlik, Marian Kociniak, Zdzisław Mrożewski, Karolina Lubieńska, Kazimierz Kaczor i in.
