"..a tutaj tylko pozornie, nigdy nic się nie wydarzyło" - ballada o człowieku, którego życiem był sport
"Bolko Kantor" w reż. Bogusława Słupczyńskiego w Teatrze CST w Cieszynie. Pisze Agnieszka Skowera w portalu silesiakultura.pl
"..a tutaj tylko pozornie, nigdy nic się nie wydarzyło" - ballada o człowieku, którego życiem był sport.
Adolf "Bolko" Kantor, ur. 15 sierpnia 1910 roku w Suchej Górnej na Zaolziu, przedwojenny mistrz Polski w boksie. W czasie wojny był żołnierzem 4. Pułku Strzelców Podhalańskich, były więzień obozu koncentracyjnego Dachau, organizator licznych rajdów górskich oraz zawodów sportowych To tylko encyklopedyczne, pusto brzmiące informacje dotyczące człowieka, który według pewnych kręgów był po prostu "jednym z wielu". Na całe szczęście, znalazła się grupa osób myślących nieco inaczej. Są nimi członkowie Cieszyńskiego Studia Teatralnego. To właśnie oni, pod przewodnictwem Bogusława Słupczyńskiego pozwolili nam 19 października ujrzeć spektakl biograficzny pt. "Bolko Kantor", wywołujący tak wiele skrajnych emocji.
Już samo jego miejsce, zniszczony budynek hotelu "Pod Brunatnym Jeleniem" wywołuje u odbiorcy pewną nostalgię. Mamy okazję naocznie doświadczyć przemijania świetności oraz sławy, którą niegdyś się szczycił. To prozaiczny wstęp do spektaklu, swoją drogą, jakże symboliczny. By dojść do głównego hallu, przechodzimy obok oryginalnych plakatów reklamujących zawody sportowe organizowane przez Kantora. Uwadze nie może również umknąć wykonany przez niego projekt basenu miejskiego w Cieszynie. Dalej, przechodząc obok ustawionych krzeseł, zwraca się uwagę na jedyny oświetlony punkt prowizorycznej sceny: to drewniane, odrapane krzesło, na którym wiszą bezwładnie porzucone, jakby całkiem przypadkowo zostawione rękawice bokserskie. Przemyślany symbol i zamysł Słupczyńskiego? Myślę, że tak.
W ciągu trwania całego spektaklu mamy wiele okazji do spotkania ze swoistą symboliką, która w całej swej tajemniczości jest na tyle czytelna, by zrozumiał ją każdy bez względu na wiek. Wygląd sali całkowicie oddaje charakter wydarzenia. Stonowana kolorystyka odrapanych ścian przenosi nas niejako ukradkiem w przeszłość tak, jakby chciała nam cichutko szepnąć coś prawdziwego o tamtym czasie. Ale nie musi. Już po chwili słyszymy pewną czeską piosenkę wprowadzającą aktorów na scenę. Przyznać trzeba, iż od pierwszych momentów aż po sam koniec, niezwykle wiarygodnie odgrywali swoje role, wcielając się nieraz w kilka postaci. Mimika twarzy, dosadny język, ich ruchy mówiły same za siebie. W kilku momentach utrzymywali kontakt wzrokowy z publicznością, co niesamowicie przybliżało nas do zobrazowanej biografii Bolka Kantora oraz samej jego osoby.
Jeżeli chodzi o techniczną stronę spektaklu to ukłon należy się Markowi Gagatkowi za oświetlenie. Niestety inaczej było w kwestii nagłośnienia. Myślę, że nie tylko ja miałam kłopoty z usłyszeniem dialogów w kilkunastu scenach, w których był wykorzystywany podkład muzyczny. Był to jedyny irytujący mnie aspekt całego spektaklu.
Nie da się ukryć, iż był on patriotyczny do bólu. Kilkakrotnie została podkreślona separacja Śląska od pozostałej części Polski, dialogi częściowo mówione były gwarą, u jednego z aktorów nietrudno było zauważyć kierpce na nogach, natomiast przechodnim motywem muzycznym stała się dobrze znana pieśń naszego regionu "Hej koło Cieszyna stoi lipeczka".
Postać samego Kantorabyła prawdziwa. Ukazane zostały wszystkie jego cechy: pewność siebie, energiczność, patriotyzm, miłość do sportu. Nie poddał się żadnym wpływom politycznym, zawsze był po prostu sobą. Ciągle osamotniony w swych walkach (nie tylko na ringu) jawi nam się, jako prawdziwy bohater walczący o szeroko pojętą wolność, jakąkolwiek by ona nie była. Był on przykładem człowieka, jakiego (z ręką na sercu) nie odnajdziemy nigdzie w dzisiejszych, skomercjalizowanych czasach. I ta idea została odbiorcom dogłębnie wpojona. Czy trzeba nam więcej?
