Testament geniusza
"Duszyczka" w reż. Jerzego Grzegorzewskiego w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Michał Mizera w Pulsie Biznesu.
Bez wątpienia - jeden z najpiękniejszych i najbardziej poruszających spektakli w Warszawie. "Duszyczka". Spełnia się życzenie zmarłego przed trzema laty reżysera: można natrafić na to przedstawienie, wracając późnym wieczorem z pracy, przypadkiem, przy okazji Zamiast rytualnego kieliszka wódki, koniaku czy porto w jakiejś warszawskiej spelunie. Zamiast lub przed. "Duszyczka" według poematów Tadeusza Różewicza grana jest w podziemiach Teatru Narodowego, w tunelu pod ulicą Wierzbową. Gdzieś za ścianą (nad sufitem?) toczy się wielkomiejskie życie: pośpiech, kariera, zdrady, zauroczenia. "A jeżeli tego miasta nie ma?" - śpiewa chór kobiet To co jest? Wielka rola Jana Englerta. Rola wyzwanie, rola prowokacja. Spowiedź, przedśmiertny monolog, pogodzone z przemijaniem, pożegnanie. Wszystko dla garstki widzów (zaledwie dwa rzędy krzeseł), wprost przed ich twarzami, na wyciągnięcie ręki. Świetny Waldemar Kownacki, nieustający w próbach zdobywania kobiet. Niepowtarzalne kreacje Anny Gryszkówny (jak przenosi hotelową pościel), Anny Ułas (jak pozbywa się bielizny), Beaty Fudalej (gra jak napięta struna), Magdaleny Warzechy (te jej wyrzuty i pretensje wobec bohatera), Anny Chodakowskiej (śpiewa tak, że ciarki przechodzą po plecach). Godzina wzruszeń, refleksji, wspomnień, łez i melancholijnego uśmiechu. Życie złapane za gardło, zapytane o swój własny sens, odpowiadające zdziwionym "nie wiem". Carpe diem! Memento mori! Chwytaj dzień i pamiętaj o śmierci. Wielki teatralny traktat: nowoczesne i zarazem zanurzone w przeszłości i kulturowej tradycji "Ars vivendi". Warto zabłądzić na to przedstawienie, zwłaszcza w wigilię Wszystkich Świętych.
