Ogląda się dobrze, choć to ramotka
"Dziadek do orzechów" w reż. Tomasza Szymańskiego w Teatrze Miniatura w Gdańsku. Pisze Grażyna Antoniewicz w Polsce Dzienniku Bałtyckim.
"Dziadka do orzechów" w reż. Tomasza Szymańskiego w gdańskiej Miniaturze obejrzałam bez bólu. Dobre tempo i gra aktorów, chodzących w rytm muzyki Czajkowskiego, zręczna adaptacja Marii Dworakowskiej. Ogląda się dobrze, choć nie ukrywam, że jest to ramotka. Tak już nie wystawia się sztuk dla dzieci, a zwłaszcza poetyckiej opowieści o "Dziadku do orzechów".
Interesującą scenografię zaprojektowała Barbara Zachmoc. Sprawiła, że dzięki dekoracjom scena wydaje się duża. Dekoracja jest też funkcjonalna, bezszelestnie rozsuwają się drzwi pokoju i znajdujemy się w pałacowej kuchni, gdzie rządzi królowa (Jadwiga Sankowska). Nieoczekiwanie wojna z myszami sprawi, że spokojne życie w królestwie runie w gruzy, a piękna księżniczka Pirlipata stanie się poczwarą. Ale, jak to w bajkach bywa, wszystko dobrze się skończy. Najciekawszą, wyrazistą postacią jest radca Drosselmeier (znakomity Arkadiusz Urban), prawnik, konstruktor zabawek, zegarmistrz i "naprawiacz" rozmaitych przedmiotów. Oczywiście, jest też mała dziewczynka Klara (gościnnie Magdalena Żulińska), która pod choinkę dostaje dziadka do orzechów. Dzięki uczuciu, jakim obdarza brzydkiego "dziadka", przemienia się on w jej wyobraźni w baśniowego księcia, z którego zostaje zdjęty zły czar. Ale magiczny świat nie kończy się w marzeniach - przenika do domu Klary, gdzie pojawia się prawdziwy książę, bratanek radcy. Z nim Klara powędruje w krainę miłości.
Cóż, ze smutkiem muszę powiedzieć, że pani scenograf nie udały się kostiumy dam dworu i Klary. Są jaskrawe, błyszczące i bez gustu. Klara wygląda jak kopiasta bombka z cukru w białej sukience z bufiastymi rękawami. Ma też fatalną fryzurę. Potwierdza się stara prawda, że nikt nie oszpeci kobiety tak jak inna kobieta. Przedstawienie trwa półtorej godziny (łącznie z przerwą). Dzieci są zachwycone, mamy także.
