Artykuły

Jeszcze trzy dni na stronie www.zw.com.pl trwa głosowanie na najlepszy spektakl minionego sezonu.

W naszym codziennym cyklu przypominamy kolejne - naszym zdaniem - warte uwagi przedstawienia. Tym razem dwa tytuły z niezależnego nurtu teatralnej stolicy.

Prawo McGowerna, reż. Piotr Łazarkiewicz, Maciej Kowalewski, Grupa Niewinni Chłopcy

Ostatnia sztuka, nad którą pracował Piotr Łazarkiewicz, po jego śmierci dokończona przez Macieja Kowalewskiego, przerwała okres letniej nudy w Warszawie. Sztukę napisał Zbigniew Hołdys, a w debiutującej Grupie Niewinni Chłopcy znalazł się jego syn Tytus. W rezultacie powstał zgrabny, trzymający w napięciu kryminał z zaskakującym zakończeniem i dobrze zagranym starciem psychologicznym dwóch bohaterów: cynicznego, skorumpowanego prawnika i zbuntowanego młodzieńca, który decyduje się na desperacki krok.

To teatr, który opiera się przede wszystkim na zaangażowaniu i talentach młodych wykonawców. Dzięki nim z uwagą słucha się tekstu o naszych czasach, w których korupcja i patologia rządzą każdą dziedziną życia.

Spacerowicz, reż. Igor Gorzkowski, Studio Teatralne Koło

Jeden z najdłużej działających warszawskich teatrów niezależnych odniósł w ubiegłym sezonie duży sukces. "Spacerowicz", przedstawienie według prozy Roberta Walsera, został nagrodzony za zbiorową kreację aktorską w III edycji konkursu na wystawienie dawnych dzieł literatury europejskiej.

Spektakl wyreżyserował Igor Gorzkowski, a do współpracujących stale z Kołem Wiktora Korzeniewskiego i Bartłomieja Bobrowskiego dołączyli aktorzy Teatru Narodowego: Magdalena Warzecha i Marcin Przybylski. Wszyscy oni świetnie odnaleźli się w groteskowo-ironicznym świecie skromnego urzędnika uciekającego od rzeczywistości w długie spacery i marzącego o napisaniu bestsellerowej powieści Metoda pracy Igora Gorzkowskiego, opierająca się na długich, wspólnych improwizacjach, dała w tym przypadku znakomite efekty. "Spacerowicz" wzrusza, bawi i zabiera widza w magiczną przechadzkę.

Mecenasem nagród jest Allianz Polska

***

"Peer Gynt", reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Dramatyczny

Z dramatu Henryka Ibsena Paweł Miśkiewicz i Dorota Sajewska stworzyli rodzaj traktatu filozoficznego. To spektakl nielinearny, poskładany z fragmentów dramatu, ale i innych tekstów z epoki. To również pomysł Pawła Miśkiewicza, by zaprosić do realizacji Barbarę Krafftównę, od lat niewidzianą na polskich scenach. Jako matka Peera jest krucha i delikatna, ale ma największy wpływ na życie niesfornego syna.

"Pippi Pończoszanka", reż. Agnieszka Glińska, Teatr Dramatyczny

Mała, ruda, piegowata - Dominika Kluźniak urodziła się, żeby zagrać Pippi Pończoszankę. Wciela się w bohaterkę bez reszty: chodzi tyłem, niestworzone historie zdaje się wymyślać na poczekaniu, zmienia rzeczywistość sceniczną w zależności od nastroju. Zachrypnięta, w zbyt dużych butach, sukience na szelkach i opadających skarpetkach, nawet przy ukłonach pozostaje postacią Astrid Lindgren.

***

Proces, reż. Maciej Englert, Teatr Współczesny

Borys Szyc jako wrażliwy Józef K? Zaskakująca decyzja Macieja Englerta, realizującego adaptację powieści Franza Kafki, pozwoliła utożsamianemu z rolami "twardych facetów" aktorowi stworzyć jedną z najdojrzalszych kreacji scenicznych. Jego Józef K. to młody inteligent uwikłany w świat urzędniczych intryg, bezradny wobec osaczającej rzeczywistości, w której logika przegrywa z bezdusznością biurokratycznej machiny.

Pornografia, reż. Waldemar Śmigasiewicz, Teatr Powszechny

Kończąca ubiegły sezon w Powszechnym "Pornografia" to sceniczny tygiel, w którym kłębią się emocje bohaterów Gombrowiczowskiego piekiełka. Waldemarowi Śmigasiewiczowi udało się skonstruować z powieści Gombrowicza świat, w którym patriotyzm, narodowe obsesje i erotyzm mieszają się ze sobą, fascynując bohaterów i widza. Świetny duet stworzyli tu Adam Woronowicz i Krzysztof Stroiński jako znudzeni życiem intelektualiści przybywający z miasta na wieś, gdzie zaczynają snuć swoje intrygi. Błysnął (i został doceniony nominacją za rolę drugoplanową) również młody aktor - Michał Sitarski - w roli Wacława.