Krzesiwo - soft
"Czarodziejskie krzesiwo" w reż. Tomasza Szymańskiego w Teatrze im. Fredry w Gnieźnie. Recenzuje Błażej Kusztelski w Gazecie Poznańskiej.
Krzesiwo to chyba najczęściej grywana na polskich scenach baśń Andersena. Zapewne za sprawą zręcznej, pogodnej adaptacji scenicznej Krystyny Wodnickiej, wzbogaconej o piosenki z muzyką Mateusza Święcickiego.
Nic dziwnego, że po "Czarodziejskie krzesiwo" sięgnął (nie po raz pierwszy zresztą) także Teatr im. A. Fredry w Gnieźnie. Tomasz Szymański (reżyseria) wraz z Barbarą Zachmoc (kostiumy i scenografia - w II części ciekawsza) i Mariuszem Matuszewskim (aranżacja muzyczna) uczynili wszystko, co trzeba, aby dziecko znalazło się w komfortowej zgoła sytuacji - nie bało się i czuło się bezpiecznie. I by wkraczając w pogodny świat baśniowy, miało okazję do śmiechu tudzież odczuwania przyjemności z faktu obcowania z teatralną fikcją, a także mogło współuczestniczyć w przedstawieniu.
Atutem tego wartko toczącego się, pogodnego przedstawienia są także aktorzy. A więc nade wszystko sympatyczny żołnierz (Leszek Wojtaszak), zresztą bardziej dziarski harcerz na biwaku czy z lekka wisusowaty uczniak z tornistrem na wagarach niż wracający z wojaczki młody weteran, a także misiowato-płaczliwy Pies Śpioch (Katarzyna Czubkiewicz) i Pies Dumny (Agata Wojtaszak), będący uosobieniem damsko-pudelkowatej pretensjonalności lalki Barby. Zabawnie prezentuje się również (muzycznie i scenicznie) zastęp safandułowatych rycerzy, którym wyposażenia "blaszaków" mógłby pozazdrościć sam Rambo.
Gnieźnieńskie "Krzesiwo", najwyraźniej w wersji soft, ma wszakże jeden drobny mankament. Otóż skoro - w imię pedagogicznej poprawności -brak większego zagrożenia (bo pieski są łagodne i ślipka mają ludzkie, żadne tam -młyńskie koła), to i żołnierz nie może popisać się odwagą. Paskudniejsze za to, niż w oryginale, jest babsko, zwane Czarownicą. Ale też w końcu w teatrze należy się nam chyba wszystkim (dzieciom także) odrobina dobrego samopoczucia w postaci przekonania, że co złe, to nie my.
