Artykuły

blogi.pl w reż. reż. Małgorzaty Hajewskiej-Krzysztofik, Szymona Kaczmarka i Radka Rychcika w Starym Teatrze w Krakowie. Pisze Łukasz Drewniak w Dzienniku, dodatku kultura.

Kilka europejskich scen razem ze Starym Teatrem umówiło się na wspólny projekt zrobienia spektakli z internetowych blogów. Rezultaty tego współdziałania można było obejrzeć na BLOG TXT Theaterfesthral w Grazu. Polski odprysk przedsięwzięcia wszedł na krakowski afisz.

Co to za forma ten teatralny blog? Mutacja stand-up comedy? Zwykły monodram? Śmieciowa tyrada? Jak to mówić ze sceny? Grać? Czytać?

Blog, czyli ekranowa literatura, jawny dzienniczek-powierniczek z samego założenia obywa się bez redakcji, cenzury, kontroli strukturalnej. Jest samotniczym słowotokiem i puszczalską logoreją, chaosem zdań i dni. Każda próba jego zainscenizowania zaburzy czystość intencji. Reżyseria jest przecież redakcją, skrótem, interpretacją. No i najważniejsze: kiedy czyta się anonimowego z reguły błoga, nigdy do końca nie wie się, czy to spowiedź, czy kreacja. Trzeba sobie blogera wyobrazić. Im bardziej nasze sądy o autorze rozmijają się z rzeczywistością, tym frajda większa. W teatrze od razu dochodzi do zderzenia tzw. podmiotu lirycznego blogu z jego materializacją w postaci aktora. I od jakości tej materializacji zależy sukces przedstawienia.

Pierwsza część wieczoru w Starym zaczyna się dość zaskakująco. Projekcja animowanego filmu, a potem jeden z dzienniko-listów Madame de Sevigne. Małgorzata Zawadzka wkłada dłonie i szyję w klatkę z usztywnionej błękitnej sukni. Recytuje tekst niemal jak modlitwę. Widać, że duet Poniedziałek - Hajewska próbował nobilitować błoga, szukając siedemnastowiecznych koneksji. Ale oto na scenę wchodzi Iwona Bielska, współczesna blogerka. Też wpina się w zatokę dekoltu wielkiej sukni, jej ręce wędrują w tunele rękawów. I już wylewa się z niej histeryczny potok słów. Rozśmiesza nas do łez nudziara narzekająca na kłopoty z nadwagą, opętana przymusem kupowania. Ostatnia część "Blogów.pl" nosi nazwę "Forma przetrwalnikowa". To prawie wariant słynnego skeczu "Będąc młodą lekarką". Wróblewski (scenarzysta) i Rychcik (reżyser) robią ze studentki medycyny polską olimpijkę na macie zapaśniczej (Katarzyna Krzanowska), puszczają jej hymn narodowy, przebierają w zimowe ciuchy na daleką podróż do Londynu. Ten blog jest dokumentem wchodzenia w życie zawodowe kolejnego pokolenia, socjologowie znajdą w nim sporo materiału do badań, ale teatr musi stawać na głowie, żeby to jakoś brzmiało ze sceny. Środkowy blog zostawiłem sobie na koniec. Idziemy ze Sceny Nowej do sali dawnego muzeum teatralnego. Zajmujemy miejsca na widowni pod czujnym okiem napiętego młodzieńca w gustownym sweterku (Adam Nawojczyk - na zdjęciu). I tu pierwsze zaskoczenie, bo autorem błoga "mydziecisieci" jest niejaka Alinka. Cholera wie, czy naprawdę ma 17 lat i jest z Grójca czy Gryfina. Reżyser Kaczmarek sugeruje co innego. Zakłada, że ten blog to mistyfikacja. Alinka w interpretacji Adama Nawojczyka to wymuskany gejowski trzydziestoletni podlotek, który podszywa się pod zuchwałą licealistkę, pisze kogoś, kto pisze. Nawojczyk stwarza postać tak dwuznaczną, że aż wywróconą na drugą stronę. Jego bloger mizdrzy się do nas i nudzi się nami na przemian. Zatraca w kolejnych tożsamościach, poraża dezynwolturą, skokami skojarzeń, językiem, który jest od początku do końca kreacją, bo przecież czegoś takiego nie można mieć w głowie. No chyba że pod nickiem Alinka ukrywa się Dorota Masłowska, która na prośbę teatru opracowała tekst. Alinka śmiało popada w surrealne konwulsje. I ta niemal gombrowiczowska pycha, świadomość potęgi pióra, pardon - klawiatury. Aktor może w niej grzebać do woli jak w worku ze świątecznymi prezentami. Niepokoją mnie tylko rozszyfrowane w programie (podobno prawdziwe) dane autorki. Alinka Bogusławska. Wychodzi na to, że ojca polskiego teatru zastąpi teraz matka.