Artykuły

- Raz jeden być na "Ślubie" Jarockiego to ma­ło - powiedział pewien młody widz po obejrzeniu w Starym Teatrze najnowszej inscenizacji sztuki Gombrowicza.

Miał słuszność. To "Ślub", jakiego w Krakowie nie było. Zadowoli każdego, bo swoim kunsztem przypo­mina miniony już zdawa­łoby się, okres świetności Starego Teatru. Potężny ładunek profesjonalizmu oraz iskra reżyserskiego ge­niuszu łączyły się wtedy w wielkich przedstawieniach, w których - po szekspirowsku - "teatr był sce­ną, aktorami - ludzie". Nie inaczej dzisiaj. "Ślub" zachwyca m. in. kultem fachowości. Jerzy Jarocki, po raz wtóry, daje się po­znać jako wytrawny znaw­ca tej sztuki Gombrowi­cza i znów dowodzi, że na niejeden sposób można ją odczytać.

- Widziałem rozmaite inscenizacje "Ślubu" i nie­dawno tę sztukę czytałem - powiedział ktoś po I akcie przedstawienia - ale tu, na scenie, tekst tak brzmi... jakbym go po raz pierwszy słyszał.

Udało się Jarockiemu odkryć "Ślub" na nowo. A "odkrycia" tego doko­nał wespół z aktorami: Jerzy Trela (Ojciec), na przemian wzniosły i "świński", wznosi się na wyżyny swych możliwości, gra nawet... uniesieniem brwi, skurczem mięśni twarzy, skrzywieniem ust, podobnie zresztą jak Danu­ta Maksymowicz (Matka). Znakomitość Doroty Segdy (Księzniczka, Służąca) polega także na pre­cyzji ruchu: ani jeden gest jej dłoni nie wydaje się przypadkowy. No, a gdy się patrzy na Szymona Kuśmidra (Władek), trudno uwierzyć, że to jeszcze stu­dent PWST. Jerzemu Radziwiłowiczowi, w roli Henryka (i J. Treli także), mądry krytyk na pewno poświęci esej, bo też jest to - jak się dawniej ma­wiało - kreacja. Jedna z największych w życiu tego wspaniałego aktora.

Przedstawienie - jak zazwyczaj u J. Jarockiego - jest ascetyczne. Dlatego - bardziej może przejmu­jące. Ma też ten spektakl swój własny rytm. "Ślub" Jarockiego jest... jak ta­niec, w którym rzeczywi­stość i złuda "zataczają się" zgodnie z wolą Gom­browicza.

Na ten "Ślub" warto iść jeszcze przed wakacyj­ną przerwą w Starym Te­atrze.