Konik po bożemu
"Konika Garbuska" w reż. Aleksandra Maksymiaka we Wrocławskim Teatrze Lalek oglądał Krzysztof Kucharski ze Słowa Polskiego-Gazety Wrocławskiej.
Kto znajdzie dla cara cud-dziewczynę? Wania. Kto z morza wyłowi zgubiony pierścień? Wania. Wania jest dobry na wszystko. Jak joker. Dlaczego wszyscy, z najbliższą rodziną włącznie, uważają go za głupka, niedojdę i traktują jak popychadło? Bo jest szczery, uczciwy, uczynny i skromny. Takie cechy już tylko w bajkach mogą być nagradzane. Wania zostanie carem.
Klasyczna rosyjska bajka napisana wierszem jest w repertuarze wielu scen grających dla dzieci. Jej siła tkwi w prostocie. Wrocławski Teatr Lalek po raz drugi dał premierę "Konika Garbuska". Podobnie jak pierwszą w roku 1990, wyreżyserował ją Aleksander Maksymiak. To spektakl dla najmłodszych, którzy nieufnie przyjmują artystyczne udziwnienia oraz nadinterpretacje reżyserów wizjonerów. Tej bajki, zrobionej po bożemu, maluchy słuchają z zapartym tchem. Czaruje ich też plastyczna strona przedstawienia, poetycko skomponowane obrazy. . Ponieważ jestem już wyrośniętym maluchem, zwłaszcza wszerz, trochę sobie pomarudzę. Na razie spektakl nie ma właściwego rytmu i tempa, wyłażą niepotrzebne dziury, a odbywające się na oczach dzieci zmiany dekoracji, ogołacają bajkowy świat z magii. Zafascynowało mnie, że proporce na okrętach łopocą pod wiatr, choć trudno sobie to wytłumaczyć. Nie szkodziłoby poprawić nieco animację kilku falek. Mam na myśli Klacz, Ojca i Diabła. Więcej się nie będę czepiał. Najzabawniejszą i najlepiej animowaną lalkę - cara - trzymał w rękach Krzysztof Grębski i to jest najpełniejsza rola w tym spektaklu. Reszta - przyzwoita.
Po spektaklu zniewolił mnie prof. Bogusław Bednarek, znany pewnie niektórym z telewizyjnych "Labiryntów kultury", recytując z aktorskim zacięciem spore fragmenty "Konika Garbuska", które zapamiętał z dzieciństwa. Kiedyś dzieci czytały bajki i nawet uczyły się ich na pamięć. To se ne wrati.
