Artykuły

W gronie nagrodzonych wczoraj Hiacyntem 2008, przyznawanym przez Fundację Równości za zasługi na rzecz tolerancji, równouprawnienia i walki z dyskryminacją była nasza autorka Stefania Grodzieńska [na zdjęciu]. Wyróżniono ją "za pokazywanie swoim życiem i słowami, co znaczy tolerancja".

Beata Kęczkowska: Piękne wyróżnienie. Gratuluję.

- Wiesz co? Najbardziej podoba mi się pomysł nazwania nagrody przyznawanej przez konkretne środowisko kryptonimem dawnej akcji przeciwko temu środowisku skierowanej. To wzór zemsty z klasą, a hiacynty od dziś będą moimi ulubionymi kwiatami. Z przyznanego mi jestem bardzo dumna, chociaż uważam, że nie zasłużyłam.

Fałszywa skromność...

- Wcale nie. Przez całe życie dążyłam do tego, żeby być inną niż wszyscy. Toteż moje publiczne upieranie się, że en bloc osoby homoseksualne są takie same jak wszyscy, w moim mniemaniu predestynuje mnie raczej do kary niż do nagrody.

I znów ta pani przewrotność.

- To nagroda jest przewrotna, bo jak ci już wielokrotnie mówiłam, nie popieram ogólnie przyjętego znaczenia słowa "tolerancja": "Jesteś gejem (Murzynem, Żydem, Arabem, niewidomym), ale nie mam ci tego za złe" - w domyśle: "Póki znasz swoje miejsce". Przez moje życie przewinęli się ludzie różnych orientacji seksualnych. Jednych, czy to hetero- czy homoseksualnych, kochałam, innych nie znosiłam, ale tylko pojedynczo i za konkretne czyny. Jedyną grupą społeczną, którą traktuję jako całość i właśnie toleruję, są blondynki z piersiami. Z zawiści. Wcale mi na starość ta zawiść nie przeszła.

To i mnie nie przejdzie? Bo jako brunetka podzielam tę antypatię.

- I wiesz już, dlaczego cię lubię.

Jak uczcimy to wyróżnienie i dzisiejszą Paradę Równości?

- A czy istnieje hiacyntówka? Bo jeśli nie, to musimy napić się czystej.