Warszawa. Sejm uczcił pamięć Norwida
Sejm uczcił pamięć Cypriana Kamila Norwida (na zdjęciu). 23 maja minęła 125. rocznica śmierci poety.
Jak napisano w uchwale Sejmu w sprawie uczczenia rocznicy śmierci Norwida, był on wybitnym artystą, a jego "ośrodkiem zainteresowania był człowiek i rzeczywistość przez niego tworzona".
Posłowie nazwali go też myślicielem, "którego idee - tworzone jakże często z myślą o Ojczyźnie - formułowane były ze świadomością nadchodzenia nowych czasów".
Uchwałę Sejm przyjął przez aklamację.
Norwid żył w latach 1821-1883, chronologicznie mógłby więc być uważany za artystę epoki romantyzmu. Jednak jego twórczość została rzeczywiście doceniona dopiero w XX w.
Norwid przez większość swojego życia mieszkał za granicą. Mieszkał w Brukseli, w Rzymie, wyjeżdżał do Ameryki, ostatecznie osiadł w Paryżu.
Jako artysta plastyk zdobył uznanie Francuzów i w 1868 został członkiem Societe des Artistes (Stowarzyszenia Artystów). Współpracował także z Societe Philologique (Stowarzyszeniem Filologicznym). Żył w coraz większym osamotnieniu, uważany za
dziwaka. W 1877 z powodu biedy zamieszkał w opiekuńczym Zakładzie św. Kazimierza na przedmieściu Paryża - Ivry, gdzie zmarł. W 1888 jego zwłoki zostały przeniesione do grobu zbiorowego w Montmorency pod Paryżem.
W 2001 w 180. rocznicę urodzin poety zorganizowano w Krakowie i Warszawie festiwal "Norwid bezdomny" pod patronatem Instytutu Dziedzictwa Narodowego. 24 września 2001 w Krypcie Wieszczów na Wawelu złożono urnę z ziemią z paryskiego grobu Norwida.
Za życia Norwid opublikował tylko nieliczne utwory. Od 1840 ogłaszał wiersze w czasopismach. Najlepszy jego zbiór wierszy "Vademecum" nie znalazł za życia poety wydawcy. Opublikowany został dopiero w 1947.
W latach 1865-1883 Norwidowi udało się ogłosić drukiem zaledwie 21 wierszy i traktat poetycki "Rzecz o wolności" (Paryż 1869). Nie zdołał wydać ani wystawić wielkich dramatów (np. "Noc tysięczna druga", "Wanda", "Za kulisami", "Kleopatra", "Aktor", "Miłość czysta u kąpieli morskich"). W rękopisach (częściowo zaginionych) pozostawały przez wiele lat m.in. poematy: "Assunta" ("Przewodnik Naukowy i Literacki", 1907) i "A Dorio ad Phrygium" (fragmenty ogłoszone w 1915), nowele, np. "Stygmat" i "Ad leones".
