125. rocznica śmierci Cypriana Kamila Norwida
Dziś mija 125. rocznica śmierci urodzin Cypriana Kamila Norwida [na zdjęciu], poety, dramatopisarza, prozaika, rzeźbiarza i malarza. Autor "Promethidiona", a także słynnych zbiorów prozy "Czarne kwiaty" i "Białe kwiaty", zmarł w 1883 roku.
Norwid opublikował za życia tylko nieliczne utwory. Jego twórczność przez długie lata była zapomniana. Odkryty na nowo na początku 20. wieku przez Zenona Przesmyckiego, obecnie jest uważany za jednego z najbardziej oryginalnych polskich twórców. Cykle Norwida - "Czarne kwiaty" - o wybitnych polskich pisarzach i artystach oraz "Białe kwiaty" należą do arcydzieł rodzimej prozy.
Cyprian Norwid jest autorem traktatów poetyckich i dramatów: "Wigilia", "Pieśni społecznej cztery strony", "Niewola", "Psalmy", dramatu "Zwolon" oraz zbioru wierszy "Vade-mecum". Jego poetycki traktat o sztuce "Promethidion", ukazał się Paryżu w 1851 roku. Jest też autorem kilkudziesięciu rysunków i akwarel.
Własny program artystyczny postulujący antyromantyczną "literaturę czynu", Norwid zawarł w cyklu artykułów "Listy o emigracji". Poeta był członkiem Société des Artistes, współpracował także z Société Philologique.
Urodził się 24 września 1821 roku, w mazowieckiej wsi Laskowo-Głuchy. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, herbu Topór. W latach 1831-1837 Cyprian Norwid uczył się w warszawskim gimnazjum, którego nie ukończył, następnie w szkole malarskiej. W 1842 roku wyjechał z Warszawy i udał się do Włoch, gdzie rozpoczął studia rzeźbiarskie.
Aresztowany w 1846 roku w Berlinie, został oskarżony o współdziałanie w wydarzeniach rewolucyjnych na ziemiach polskich. W więzieniu nabawił się częściowej głuchoty. Po wyjściu na wolność wyjechał do Brukseli. Tam zdecydował się pozostać na emigracji. Przebywał między innymi, w Rzymie i Paryżu. Był związany ze stronnictwem księcia Adama Czartoryskiego.
Od 1840 roku Norwid publikował wiersze w czasopismach. W latach 1865-1866 przygotował do druku zbiór wierszy "Vade-mecum", na który nie znalazł wydawcy. Zbiór ten został opublikowany dopiero w 1947 roku. Nie udało mu się również wydać ani wystawić dramatów: "Noc tysięczna druga", "Wanda", "Za kulisami", "Kleopatra".
Norwid planował wyjazd do Florencji we Włoszech, aby poprawić swój stan zdrowia, jednak nie zrealizował tego, ze względów finansowych. W 1877 roku z powodu biedy zamieszkał w zakładzie na przedmieściach Paryża. Tam zmarł w 1883 roku. Został pochowany na cmentarzu w Ivry. Pięć lat później zwłoki poety zostały przeniesione na polski cmentarz w Mortmorency pod Paryżem i złożone w zbiorowej mogile.
Norwid zmarł 23 maja 1883 roku, w zakładzie opiekuńczym Świętego Kazimierza, na przedmieściach Paryża. W 180-tą rocznicę urodzin poety, w Krypcie Wieszczów na Wawelu złożono urnę z ziemią z paryskiego grobu Norwida.
