Hemar i polska poezja
"Okiem Hemara i nie tylko..." w reż. Barbary Dobrzyńskiej w Centrum Łowicka w Warszawie. Pisze Stanisław Krajski w Naszym Dzienniku.
Teatr to wielka sztuka. Poezja to wielka sztuka. Poezja w teatrze, poezja żywa, ukazana w całej swej estetycznej, muzycznej, psychologicznej i - przede wszystkim - związanej z mądrością głębi, to sztuka, z którą obcowanie daje nam nie tylko wiele radości, ale również ubogaca nas w sposób szczególny.
Dziś w teatrach tak mało poezji, szczególnie tej dobrej, klasycznej, polskiej, a gdy się pojawia, jest najczęściej okrojona, spłycona, zwulgaryzowana, dostosowana do pomysłów i widzimisię domorosłych reżyserów, którzy uważają, że wiedzą lepiej niż Szekspir czy Wyspiański, jak i co ta poezja za sobą niesie, którzy robią z niej narzędzie eksponowania swojego ego czy schlebiania dzisiejszym wielkim tego świata. Dziś okalecza się najczęściej poezję, wciskając ją w ramy politycznej poprawności. I oto mamy ewenement - "Okiem Hemara i nie tylko...", przedstawienie autorstwa i w reżyserii Barbary Dobrzyńskiej, którego premiera odbyła się niedawno w Centrum Łowicka w Warszawie. Przedstawienie to jest wyjątkowe, bo będące tworem artystycznej pokory, która nakazuje oddać wiernie atmosferę i przesłanie twórczości wielkich.
Przedstawienie to jest wyjątkowe, bo nie ma tam udziwnień, za którymi kryje się często brak koncepcji i które maskują słabość warsztatu aktorskiego, lecz jest gra aktorska na wysokim poziomie w starym dobrym stylu, która uwyraźnia i uwypukla intencje twórców tekstów. Przedstawienie to jest wyjątkowe, bo jest zarazem w sposób przemyślany i do końca zaplanowany nośnikiem wielkich artystycznych, chrześcijańskich i narodowych wartości. Zapoznajemy się w jego trakcie nie tylko z utworami Hemara, ale obcujemy również z poezją Wyspiańskiego, Słowackiego i innych polskich poetów, wędrując razem z aktorami po najpiękniejszych zakątkach ogrodu polskiej poezji. Oglądając ten spektakl, nie tylko przypominamy sobie i uświadamiamy, czym jest prawda, dobro, sprawiedliwość i piękno, ale również przypominamy sobie i uświadamiamy, że jesteśmy Polakami, że trzeba kochać Polskę i pielęgnować to wszystko, co stanowi jej narodowe przesłanie i kulturowy dorobek.
