Dziady na złomowisku
Był Konrad w kajdankach - w słynnych "Dziadach" Kazimierza Dejmka. Była "Wielka Improwizacja" z chrapiącą gawiedzią w tle - to w "Dziadach" Konrada Swinarskiego. Jest złomowisko oświetlone jarzeniówkami i Konrad na metalowej drabinie - piramidzie, czyli "Dziady" Rafała Matusza w gorzowskim Teatrze im. J. Osterwy (dla ścisłości "Dziady. Zbliżenia"; premiera odbyta się w minioną niedzielę).
Ale, ale... jarzeniówki i piramida to nie wszystko! Jest jeszcze wodna kurtyna, trochę żywego ognia, wózek jak z hipermarketu, a to wszystko oplecione siatką rur i metalowych pomostów niczym Centrum Pompidou w Paryżu.
Jednak zanim tryśnie woda, ogień zapłonie, jarzeniówki zaiskrzą, a żelazne pomosty ożyją, widz musi patrzeć na prozaiczną szafę, krzesła, łóżko, pożal się Boże dywan i inne takie. Zanim zagra teatralna dyskoteka, widz musi obejrzeć najzwyklejszą i najnudniejszą scenę w domu Księdza (w tej roli Przemysław Kapsa) i stracić wszelką nadzieję, że coś się jeszcze w tych "Dziadach" zdarzy. A gdy już widz, ziewając ukradkiem, przetrwa scenę z Księdzem, to się dowie, że nie pasuje ona do reszty spektaklu. A jak już cały spektakl obejrzy, to się zorientuje, że jeszcze w wielu miejscach się on nie klei.
Bo jak pamiętać całe gusła, skoro tak się z nich wybija rewelacyjnie zagrana przez Aleksandra Maciejewskiego, Annę Łaniewską i Kamilę Pietrzak scena przywołania Widma? Jak wymazać z pamięci śmieszne egzorcyzmy w domu Księdza, a utrwalić moment, gdy Szatan (Marzena Wieczorek) pojawia się po raz pierwszy i jak potem z innymi Diabłami (znów Łaniewską i Pietrzak) osacza Gustawa - Konrada? Jak przyrównać kuszącego Szatana do nijakiego Anioła (Edyta Milczarek)? I wreszcie, jak się gniewać za to, co kiepskie, przy tym, co dobre i oryginalne?
A dobrze zrobił reżyser, tnąc Mickiewiczowski oryginał, zaś oryginalny był Gustaw - Konrad (Paweł Caban). Takiego nie było ani u Dejmka, ani u Swinarskiego.
