Teatr w Zakopanem jest jak schronisko
- Trudno robić teatr w oderwaniu od czasów, w których żyjemy. Ale wciąż wcielamy w życie ideę Witkacego, który powtarzał, by teatru nie spłycać, nie traktować go jak politycznego kabaretu - mówi KRZYSZTOF NAJBOR, aktor Teatru Witkacego w Zakopanem.
Z Krzysztofem Najborem [na zdjęciu], aktorem i współtwórcą Teatru Witkacego w Zakopanem, rozmawia Monika Frenkiel:
Zakopiańska scena nie jest typowym teatrem, do którego wybieramy się we fraku. Znana jest z tego, że gości schodzących z gór aktorzy witają herbatą. Skąd się wziął ten zwyczaj?
- Przed laty miejsce na Chramcówkach miało być rodzajem schroniska dla ludzi, którzy przyjechali do Zakopanego nie tylko chodzić po górach. To miało być schronisko dla teatrofilów i ludzi lubiących sztukę. I tak zostało do tej pory. Jesteśmy czymś w rodzaju centrum kultury, w którym z widzami spotykają się aktorzy, reżyserzy, muzycy i plastycy.
A herbata?
- Skoro jesteśmy schroniskiem, to powinniśmy przyjmować widzów jak gości, z szacunkiem. Tym bardziej że doceniamy ich wysiłek - Chramcówki są nieco na uboczu. Z Krupówek idzie się do nas aż 15 minut. Gość w dom, Bóg w dom. Stąd herbata. Zresztą do dziś nie mamy w teatrze typowego barku z napojami czy przegryzkami.
Ta tradycja narodziła się wiele lat temu. Od tamtej pory widzowie zapewne się zmienili
- 20 lat temu ludzie szukali miejsca, gdzie mogliby poczuć się wolni. A teatry tę odrobinę wolności im dawały. Dziś zresztą przychodzą do nas widzowie, którzy bywali tu jako studenci. Witają znajomych aktorów, pytają co się stało z tymi, których już nie ma, poznają nowych, opowiadają, co widzieli przed laty na tej scenie. Ale oczywiście widownia się zmienia, bo czasy się zmieniają i widzowie oczekują czegoś innego. Teatr tworzy się tu i teraz. Trudno robić go w oderwaniu od czasów, w których żyjemy. Ale wciąż wcielamy w życie ideę Witkacego, który powtarzał, by teatru nie spłycać, nie traktować go jak politycznego kabaretu.
