Bal w operze
PLUSY
I. Ciekawa scenografia: coś między lunaparkową karuzelą a gabinetem luster. Czasem sprawiała wrażenie demonicznej, niebezpiecznej machiny, stanowiącej z jednej strony przestrzeń i element gry, z drugiej pułapkę, która w każdej chwili może się zatrzasnąć.
MINUSY
1. Spektakl nie podejmuje dialogu z tekstem i z widzem. To błazenada polegająca na powtarzaniu wciąż tych samych wytartych gagów komediowych, czasem śmiesznych, częściej żenujących. Reżyser ograniczył się do najprostszych skojarzeń. Jeśli mówimy o rozpuście - na scenie pojawiają się tancerki z poprzyczepianymi do gorsetów intymnymi częściami ciała kobiety i przystrojone piórkami prostytutki. Jeśli natomiast rzecz o pijaństwie i obżarstwie - obowiązkowo wszyscy zaczynają bełkotać, spadać ze stołków, a co poniektórzy wymiotować. Gdy z kolei pada magiczne słowo "ideolo" - wypowiada je wystylizowany na romantycznego bohatera młodzieniec (który zresztą pada po chwili zabity przez "złych ludzi", a opłakiwany jest oczywiście przez kochającą go kobietę). Wszystko to sprawia, że zamiast satyry powstał cyrk.
2. Reżyser nie uwierzył w wieloznaczność realizowanego tekstu. Gdy chciał powiedzieć coś serio, w połowie przedstawienia wprowadził poezję śpiewaną, która nijak nie pasowała do groteskowej poetyki całego spektaklu. Stanowiła raczej popis wokalny aktorów i przerywnik muzyczny dla zmęczonych widzów. W drugiej połowie spektaklu miało być poważniej - wyszło nijako. Reżyser i aktorzy, nie mogąc się podpierać zabawnymi trikami, chwycili się maszynerii teatralnej, dymów i bezsensownego skandowania tekstu.
3. Groteskowa gra aktorów, która na początku wydawać się może interesująca, po pewnym czasie zaczyna nudzić. Repertuar gestów, sposobów mówienia i min szybko się bowiem kończy. Relacje między postaciami ograniczają się natomiast do kłótni lub lubieżnych zalotów, co też z czasem zaczyna męczyć.
