Dobrze się słucha, ale fatalnie oglada
"Nabucco" w Opoerze na Zamku w Szczecinie. Pisze Ewa Podgajna w Gazecie Wyborczaj - Szczecin.
Z zamkowego dziedzińca "Nabucco" wkroczył w miniony weekend na scenę Opery. Przedstawienie dobrze się słucha, ale fatalnie ogląda
Zmieniły się warunki sceniczne, zmieniła koncepcja inscenizacyjna przedstawienia. Reżyser Olga Iwanowa, która w czerwcu zaskoczyła widzów mieszanką historycznej scenografii ze współczesnymi akcentami (tarcze celownicze, fragmenty filmów wojennych), na scenie całkowicie z tego zrezygnowała. Poprzestała na klasycznej, niemal XIX-wiecznej, statycznej inscenizacji dzieła.
Niestety pogrążającej je w nudzie. Opera to co prawda sztuka konwencjonalna, ale nawet tu potrzebna jest choć drobina pomysłowości. Bo naprawdę trzeba wielkiej miłości do muzyki Verdiego, żeby wytrzymać dwuipółgodzinne przedstawienie, patrząc przez cały czas na scenę zajętą kiczowatą dekoracją z monumentalnych złotych drzwi i symbolicznym, wiszącym nad uciskanym ludem przygniatającym sześcianem (nawet jeśli czasami zmienia on kolory).
Ale popularny utwór Verdiego zachwyca melomanów przede wszystkim muzyką. Tak jak w czerwcu (fantastyczny Mikołaj Zalasiński, dla którego partie Nabucca to popisowa rola, czy Barbara Kubiak, gwiazda poznańskiej opery), tak i teraz obsada jest na wysokim poziomie. Czasami dobry występ Barbary Żarnowieckiej (Abigail) psuło niemal krzykliwe forsowanie głosu w górnych dźwiękach. Andrzej Szkurhan (Nabucco) ma bardzo ładny aksamitny baryton, ale brakowało w jego głosie tej energii, którą ma Zalasiński.
Na zmianie miejsca najbardziej zyskuje chór, tak bardzo eksponowany w tej operze. Verdi umieścił w partyturze co najmniej dwie porywające pieśni (chór Lewitów z II aktu i wielbione przez tłumy "Va' pensiero" w akcie III). Na otwartej przestrzeni głosy rozbieganych po dziedzińcu chórzystów rozpraszały się, na scenie zaś chór stał się monolitem brzmiącym mocno i efektownie.
