Tiramisu i śledź
"Hashirigaki" w reż Heinera Goebbelsa z Theatre Vidy-Lausanne ze Szwajcarii na Festiwalu Festiwali Teatralnych "Spotkania" w Warszawie. Pisze Roman Pawłowski w stołecznym dodatku do Gazety Wyborczej.
Jak państwu wiadomo, żyjemy w czasach przełomowych. Malarze już nie malują obrazów, rzeźbiarze nie rzeźbią rzeźb, kompozytorzy nie zajmują się komponowaniem utworów muzycznych, a reżyserzy nie realizują inscenizacji. Wszyscy artyści, którzy chcą być trendy, zajmują się obecnie tworzeniem projektów, czyli dzieł interdyscyplinarnych i multikulturalnych. Do tej kategorii należy przedstawienie "Hashirigaki" [na zdjęciu scena z przedstawienia] z Lozanny pokazane wczoraj na Festiwalu Festiwali. Jego autor, kompozytor Heiner Goebbels połączył następujące zjawiska artystyczne: przeboje The Beach Boys, kanadyjską pianistkę, deskę surfingową, szwedzką tancerkę, pewną liczbę domków z tektury, prozę Gertrudy Stein, rakiety do tenisa oraz Japonkę grającą na tradycyjnych instrumentach. Patrząc na ten awangardowy supermarket, zastanawiałem się, dlaczego twórca projektu "Hashirigaki" nie połączył np. norweskiego wirtuoza gry na pile, prozy Jamesa Joyce'a i kompletu pościelowego Ikea? Efekt byłby podobny. Publiczność była w większości zachwycona, zapewne niejeden z widzów pomyślał, że i on tworzy "projekty", kiedy omawia przez komórkę wczorajsze party, czytając jednocześnie Szymborską i łapiąc drugim uchem Krawczyka w Radiu ZET. Mnie taka wizja kultury, w której wszystko kojarzy się ze wszystkim, zupełnie nie odpowiada. Uważam, że podobne przedsięwzięcia są szkodliwe, bo zamiast pokazywać światło myśli w chaosie, w którym tkwimy na co dzień, jeszcze bardziej ten wszechglobalny bełkot wzmacniają. No, chyba że ktoś lubi tiramisu ze śledziem. Smacznego.
