Artykuły

Konkursy to paląca kwestia. I nie ma tu mądrego. Z jednej strony - sprawdzić się może z góry zaplanowany, jedyny słuszny kandydat (zwłaszcza taki, który od dawna związany jest zawodowo z daną sceną i jej zespołem), z drugiej - przyzwoicie by było, aby w demokratycznym kraju nie było jedynego słusznego kandydata, z którym obgaduje się sprawę w zaciszu gabinetów - pisze Iza Natasza Czapska w Życiu Warszawy.

Jeśli tylko prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz wyrazi zgodę - Wojciech Malajkat zostanie niebawem dyrektorem teatru Syrena. Dołączy w ten sposób do grona nowych szefów stołecznych scen - Pawła Miśkiewicza, Macieja Kowalewskiego, Bartosza Zaczykiewicza i Jana Buchwalda. Będzie to jednak, w porównaniu z innymi teatrami, aksamitny przewrót. Malajkat jest zaufanym Barbary Borys-Damięckiej, która, będąc przeciwniczką konkursów na dyrektora, sama wychowuje sobie następcę. "Nie lubię w tym względzie przypadkowości, poza tym na papierze można przedstawić prawdziwe cuda, a potem ich wcale nie realizować - powiedziała ŻW pani dyrektor. - Jestem w teatrze za zasadą mistrz i czeladnik". Konkursy to paląca kwestia. I nie ma tu mądrego. Z jednej strony - sprawdzić się może z góry zaplanowany, jedyny słuszny kandydat (zwłaszcza taki, który od dawna związany jest zawodowo z daną sceną i jej zespołem), z drugiej - przyzwoicie by było, aby w demokratycznym kraju nie było jedynego słusznego kandydata, z którym obgaduje się sprawę w zaciszu gabinetów. Byłam niegdyś - min. razem z Grzegorzem Jarzyną i Olgierdem Łukaszewiczem - w komisji konkursowej mającej za zadanie wyłonić dyrektora naczelnego teatru Rozmaitości. I wspominam to do dziś jako cenne, pozytywne doświadczenie. Przesłuchaliśmy wówczas spore grono kandydatów mających raczej osobliwe pomysły na teatr. Nie wybraliśmy w końcu spośród nich nikogo, ale nim podjęliśmy tę decyzję, wykonaliśmy sporą robotę, długo rozmawiali i rozeszli się w przekonaniu, że zrobiliśmy wszystko dla wyłonienia dyrektora według przejrzystych zasad.