Po co babie taki chłop?
"Ożenek" w reż. Bogdana Cioska w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. Pisze Mariola Woszkowska w Trybunie Śląskiej.
W czasach, kiedy instytucja małżeństwa przestała być już dawno świętością, co więcej także - koniecznością, swatanie kogokolwiek z kimkolwiek straciło sens. Natomiast sensu nie straciły ludzkie przywary i podłości. Dlatego Ożenek Gogola, choć to klasyka z ponad 150-letnią historią, długo jeszcze będzie aktualny. Inna rzecz, że można go wystawiać na sto tysięcy sposobów: po bożemu, dziwacznie (jak choćby Sobociński w krakowskim teatrze Słowackiego, który akcję sztuki przyniósł do współczesnej knajpy) czy przewrotnie (jak Domalik w warszawskim Powszechnym). Bogdan Ciosek zaproponował inscenizację po bożemu, znaczy - klasyczną. Jest XIX-wiecznie, z samowarem, ukraińską muzyką, tekst toczy się gładko. Wszyscy solidnie odgrywają swoje role: Podkolesin (Adam Kopciuszewski) zrzędliwego, ciamajdowatego starego kawalera, Fiokła (Krystyna Gawrońska) krzykliwą swatkę, Koczkariew (Wojciech Leśniak) dandysowatego intryganta, Agafia (Maria Bieńkowska) - starą pannę na wydaniu. Choć... w tej ostatniej postaci jest coś więcej. Agafia Bieńkowskiej niby marzy o zamążpójściu, niby przeżywa rozterki, którego z przystojniaków wybrać, ale gdzieś tam leciutko daje do zrozumienia: po co babie taki chłop? Bo też i Agafia w sosnowieckim wydaniu wcale nie jest aż taką starą panną, wcale też nie jest do końca ciumcią, która do pięciu nie potrafi zliczyć. Natomiast panowie... No cóż, mówiąc wprost, nie ma na czym oka zawiesić. Ani urody, ani majątku, ani w głowie. Natomiast do wybrzydzania i targowania pierwsi. Także do rządzenia. Tymczasem już na wstępie pokazuje się im ich miejsce, podsuwając przysłowiowe kapcie. Poza tym postaci są z krwi i kości gogolowskie, nie ma tu fajerwerków, ani aktorsko-gwiazdorskich popisów, choć udowodniono nieraz, że na Ożenku można boki zrywać ze śmiechu. Tu raczej się uśmiechamy. Słowem, przedstawienie w wykonaniu aktorów za-głębiowskiej sceny polecam tym, którzy nie lubią eksperymentów i młodzieży. Po tym spektaklu nie trzeba sięgać do oryginalnego tekstu, żeby dowiedzieć się co autor miał na myśli.
