Chudy spotyka grubą
"Gruba świnia" w reż. Bogdana Toszy w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu. Pisze Iwona Kłopocka w Nowej Trybunie Opolskiej.
Choć "Gruba świnia" dotyczy otyłości pewnej pani, sztuka jest płaska jak naleśnik. Aktorzy nie są w stanie jej przetrawić, a widz wychodzi z niedosytem.
Rzecz zaczyna się jak w większości amerykańskich historii - chłopak spotyka dziewczynę. On jest przystojny i robi karierę w jakiejś korporacji. Ona jest zwykłą bibliotekarką, ale to pół biedy - w świecie pozorów i etykietek można ją przecież nazwać "menedżerem produktów poligraficznych". Gorzej, że ona w niczym nie przypomina panienki z żurnala. Helen (Elżbieta Piwek) jest dużą tłusta i uwielbia jedzenie, z czym wcale się nie kryje.
A więc chłopak spotyka dziewczynę i zakochują się w sobie. Jednak Tom, choć jest w tym związku szczęśliwy, nie obnosi się z tą znajomością przed kolegami z pracy. Tymczasem znajomi z biura zaczynają kpić i szydzić z tego związku. Cyniczny japiszon Carter (Krzysztof Wrona) ma swoją teorię, że ludzie powinni się łączyć w pary na zasadzie podobieństw (a więc np. gruby z grubym, a kale-
ka z kaleką). Superlaska Jeannie (Aleksandra Cwen) - zimna suka, która w głębi swego chudego ciała (bo przecież nie duszy, której nie ma) piszczy za facetem na stałe, nie może pojąć, dlaczego Tom odrzucają dla jakiejś "grubej świni".
Finał historii jest taki, że niedojrzały Tom (Leszek Malec) poddaje się swemu tchórzostwu i presji otoczenia i rozstaje z Helen.
Niby jest to rzecz o nietolerancji i świecie, w którym opakowanie jest ważniejsze od zawartości, ale autor - niezwykle popularny współczesny dramaturg - nie wychodzi poza banał. Problem wydaje się sztucznie nadmuchany do rozmiarów XXL, a rejterada Helen, która gotowa jest zaszyć sobie żołądek, byle Tom z nią został, osłabia i tak wątłą wymowę sztuki. Nic więc dziwnego, że ani reżyser, ani aktorzy nie tchnęli w tę historię i jej papierowych bohaterów życia Widzom pozostaje jedynie udać się do domu na dobrą kolację - bez liczenia kalorii.
