Artykuły

Moja bohaterka jest kobietą dojrzałą z konieczności, zmuszoną do tego przez życie. Macierzyństwo przyszło do niej zbyt wcześnie, nie w tym momencie, kiedy by sobie tego życzyła. Boryka się ze swymi problemami sama, mimo że jest otoczona wieloma ludźmi. Tak ją widzę również po konsultacjach z reżyserem.

Muszę przyznać, że długo zastanawiałam się, czy przyjąć tę rolę, wątpliwości nie opuściły mnie nawet, kiedy już zaczęłam przygotowania. Najistotniejsze były oczywiście problemy wokalne, bo śpiew jest dla nas najważniejszy, w nim wyrażamy emocje. Nigdy też wcześniej nie myślałam, że chciałabym wystąpić w "Wozzecku". Ale życie nie polega na tym, iż spełniamy swoje artystyczne marzenia w takiej kolejności, w jakiej byśmy sobie życzyli. Przychodzą wyzwania i trzeba spróbować je podjąć.

Zdawałam sobie sprawę z ryzyka, ale teraz cieszę się, iż powierzono mi rolę Marii. Dobrze się jednak stało, że równolegle z nią przygotowuję partię Hagith w utworze Szymanowskiego, premiera odbędzie się w lutym w mojej macierzystej Operze Wrocławskiej. Te dwie role wzajemnie się wspomagają.

Berg wymaga ogromnej dyscypliny od śpiewaka, jest to materiał trudniejszy do opanowania niż tradycyjna opera. Kiedy jednak wejdzie się w tę muzykę, coraz bardziej zaczyna się podobać. Mobilizuje nie tylko umysł, ale i głos. Lecz nie sądziłam, że ta praca tak bardzo mnie pochłonie. Jestem wdzięczna dyrektor Ewie Michnik, że zwolniła mnie z pewnych obowiązków we Wrocławiu i pozwoliła skoncentrować się na "Wozzecku", bo praca nad nim wymaga skupienia, nie można przystępować do niej w przerwach między innymi zajęciami. Wierzę też, że udział w warszawskim przedstawieniu pomoże mi rozwinąć się wokalnie i aktorsko, zwłaszcza że Krzysztof Warlikowski dużo od nas oczekuje, dzięki niemu mogę się poczuć kimś więcej, nie tylko śpiewaczką. Odnajduje we mnie rzeczy, których sama w sobie dotąd nie odkryłam, zdobywam doświadczenia, które na pewno przydadzą mi się w przyszłości.