Artykuły

Premierą Spowiedzi macochy Maksa Malika, sztuki debiutującego młodego autora, rozpoczyna w sobotę nowy sezon Teatr Kameralny.

"Max Malik studiuje na trzecim roku doradztwa psychospołecznego na Uniwersytecie Szczecińskim.

Jak to się stało, że będziemy oglądać Pana sztukę w teatrze?

- Kilka lat temu, kiedy jeszcze chodziłem do liceum, zaniosłem swoją sztukę pani Danucie Chudziance, która prowadzi grupę teatralną Katharsis w Pałacu Młodzieży. A ona pokazała ja w Teatrze Polskim, w którym pracuje. Opowiedziała o mnie panu Michałowi Janickiemu, potem go poznałem. Zacząłem z nim rozmawiać, chodziłem na spektakle do Teatru Kameralnego. Ważne jest, żeby spotkać w życiu taka osobę. W teatrze poczułem się na swoim miejscu. Kiedyś opowiedziałem panu Michałowi, że kończę kolejną sztukę. Potem mu ją przyniosłem. Chyba mu się spodobała, skoro mogę zapraszać na premierę...

Łatwo się Panu pisze sztuki?

- Łatwiej napisać prozę. Sztuka jest trudniejsza, bo mamy bardzo mocno ograniczone środki, które muszą być skupione na figurze aktorskiej, na sytuacji, na tej czarnej desce scenicznej. Ale cenię sobie ten rodzaj. Już w przedszkolu lubiłem się bawić w inscenizacje, ta forma wydawała mi się najbardziej niesamowita, pełna fascynującego nastroju. Kiedy zobaczyłem na próbie, jak ożywają postacie, którym stworzyłem osobowości, poczułem niesamowity dreszcz emocji.

Żona postanawia wezwać do chorego męża znachorkę duszy... Ale dalej bardzo trudno streścić Pana sztukę.

- Jest specjalnie tak pokręcona. Wydaje mi się, że człowiek, który kupuje bilet i idzie do teatru, robi to po to, żeby się rozerwać. Staram się więc pisać sztuki, które mu tej rozrywki dostarczą. Mówiąc o rozrywce, mam na myśli ten dreszczyk emocji, który towarzyszy widzowi, kiedy przychodzi refleksja, że nic nie jest tym, czego się spodziewał. Dlatego staram się pisać tak, żeby zaskakiwać - przebiegiem akcji, bohaterami, myślą. W swojej twórczości chcę iść w stronę groteski, bo to najbardziej psychicznie zdrowa forma teatru".