Sytuacja do tego dojrzała
"Dzień Dobry Państwu - Witkacy" w reż. Andrzeja Dziuka z Teatru im. Witkiewicza w Zakopanem, gościnnie w Gdańsku. Pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku pod pretekstem inauguracji roku akademickiego sprawiła fanom Witkacego i zakopiańskiego Teatru St. I. Witkiewicza nie lada atrakcję, a to pod postacią sprowadzenia tutaj spektaklu "Dzień dobry państwu - Witkacy".
Spektaklu najnowszego, opartego na "Bezimiennym dziele", w którym - pisze Jan Błoński "czuć trupią zgniliznę, której kres położy (jak się domyślamy) komunistyczny reżim przyszłości".
Przyszłość przeszła, a teatr przywiózł dzieło porażające aktualnością, choć przecież Witkacy robił teatr z perspektywą wręcz kosmiczną. Jednemu z widzów, forpoczcie ich bywalności w Gdańsku (przeważnie w Żaku), mianowicie dr Barbarze Świąder, teatr przywiózł metafizyczny oscypek w podzięce za wszystko, a za książkę-album pt. "W metafizycznej dziurze" szczególnie. My mogliśmy się im odwdzięczyć tylko brawami, a odwdzięczyliśmy się tak, że ich to nawet wzruszyło.
A poruszona Barbara Świąder powiedziała:
- Dziuk nie robi teatru publicystycznego. Rozmawia o tym, co nas głęboko nurtuje; robi spektakle, które dotykają sensu naszej egzystencji, jak zawsze, sensu tego kim jesteśmy, czym się zajmujemy. Ten jednak zabrzmiał dla mnie przerażająco aktualnie. Jeśli Andrzej Dziuk mówi tak o naszej współczesności, to znaczy, że sytuacja do tego dojrzała.
- Może tylko - doszła, poruszając się po błędnym kole?
- Tak, błędne koło. Historia, która staje się nagle naszą codziennością. Są oni, a potem są inni oni, po jednej rewolucji przychodzi druga. I niech ci wszyscy, którzy biorą w niej udział, o tym pamiętają. Jestem naprawdę porażona tym spektaklem.
Przepięknym plastycznie, jak zwykle. Plastycznie - arcydzieło, aktorsko - arcydzieło, zespołowość - na najwyższym poziomie. A jednocześnie każda postać wyrazista. Na końcu tak są odarte do biednego człowieka ze wszystkiego, co nas usztucznia. Nie udawajmy, wszyscy jesteśmy normalnymi ludźmi, potrzebującymi normalności. Nie warto się usztuczniać, to niebezpieczne.
