Wyzwolenie na trzy sposoby
"Wyzwolenie - próby" w reż. Adama Wojtyszki, Weroniki Szczawińskiej i Wawrzyńca Kostrzewskiego w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Szymon Waćkowski w Życiu Warszawy.
Potrójny debiut studentów reżyserii Akademii Teatralnej to spektakl niepozbawiony mankamentów, ale interesujący. Trzy części spektaklu, każde innego reżysera: "Idę...?", "Nie-pamięć" oraz "Sam jestem w wielkiej scenie pustej", przedstawiane są pod jednym tytułem "Wyzwolenie".
"Idę...?" Adama Wojtyszki to "Wyzwolenie" wyprane z narodowościowych akcentów. Przekształcając tekst Wyspiańskiego w próbę teatralną, podczas której Konrad otrzymuje lekcję życia, młody reżyser podjął ryzyko, z którego nie wyszedł obronną ręką, ponieważ jego sprawnie i pomysłowo wyreżyserowana etiuda spłyca wielowymiarowe dzieło.
"Nie-pamięć" wyreżyserowana przez Weronikę Szczawińską to odważne spojrzenie na polską historię i tożsamość narodową. Wpisując w dialog Konrada z Maskami z II aktu aluzje do polskiej kultury ostatniego półwiecza, m.in. malarstwa Andrzeja Wróblewskiego, podejmuje dyskusję z narodowymi mitami, zadając pytanie, jakimi środkami budowany jest patriotyzm. Reżyserka stworzyła poruszający i odkrywczy spektakl, wnikliwie przyglądając się zależnościom tradycji i współczesności.
Trzecia część spektaklu w reżyserii Wawrzyńca Kostrzewskiego, "Sam jestem w wielkiej scenie pustej", także stawia pytania o Polskę. Reżyserowi nie udało się zapanować nad żywiołem aktorskim, z którym miał borykać się Konrad w swych rozważaniach nad istotą narodu, oraz nad formą momentami miażdżącą treść, nie można jednak odmówić tej etiudzie świeżego spojrzenia na "Wyzwolenie" i jego konsekwentnej realizacji.
Można dopatrzyć się wielu niedociągnięć tego debiutanckiego widowiska - takich jak prowadzenie aktorów, ruch sceniczny czy płynność narracji. Mimo to spektakl jest nie tylko ważnym głosem w dyskusji na temat Polski, ale pokazuje, jakie obszary poszukiwań artystycznych wybiera najmłodsze pokolenie reżyserów.
