Średniowiecz trwa
"Palec boży" w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie. Pisze Joanna Wojciechowska w Gazecie Wyborczej - Olsztyn.
"Salwy śmiechu na przemian z oklaskami i na deser owacje na stojąco - tak wyglądała w Olsztynie prapremiera Palca bożego. Nikt ostentacyjnie widowni nie opuścił, więc należy sądzić, że sztuka Michaela Hollingera - choć dosadna - uczuć nikogo nie obraziła
Pierwsza salwa śmiechu wybuchła tuż po podniesieniu kurtyny, gdy okazało się, że mnich nie dość, że właśnie wziął w naturze zapłatę od wieśniaczki, to jeszcze chce od niej miedziaka. I to za co! Za to, że będzie mogła zmówić pacierz w intencji chorej krowy przed relikwiami świętej o imieniu Fua!
Potem olsztyńska publiczność śmiała się jeszcze z mnichów, którzy nie dość, że gardzą księgami, to jeszcze okazali się mniej zaradni od kuglarzyny, który jednym - dość okrutnym - pomysłem rozkręca hurtowy handel relikwiami. Dzięki temu klasztor pięknieje niczym świątynia w Licheniu, a mnisi zrzucają połatane habity i noszą się elegancko, jak niektórzy prałaci...
Bo Palec boży w reżyserii Jerzego Bończaka to wcale nie jest rzecz o średniowieczu. Kurtyna epoki jest tu grubymi nićmi szyta, aluzje do współczesności znaleźć można w prawie każdej scenie i na każdym poziomie sztuki: współcześnie poruszają się aktorzy (Marie zdradza znajomość Pulp fiction!), współcześnie się wyrażają (zamiast łacińskiego bene wtrącają angielskie OK), spożywają współczesne dania.
Tak naprawdę są nie tylko mnichami, ale pracownikami korporacji, które wcisną klientom każdy kit, każdą szmirę, byle tylko zarobić, odnotować na koncie zysk. Mnisi to też urzędnicy, którzy żyć nie mogą, jak życia nie uprzykrzą, nie odpylają i nie zakombinują, by podlizać się Wyżej Postawionemu.
Dlatego dobrze, że na widowni zasiedli miłośnicy teatru, którzy na co dzień pracują w mniejszych i większych firankach, oficjele z Ważnych i Ważniejszych urzędów, biznesmeni, ludzie palestry... Tylko szkoda, że nie mogą - jak mnisi ze sztuki - przeżyć czegoś mistycznego, co ich choć trochę odmieni".
